Öze dönüş Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Her şey sustuğunda,
Bir ses kalır geriye:
İçimde yankılanan
Adını bilmediğim bir dua gibi.

Ne yol kaldı önümde,
Ne adım…
Sadece kalbimin unuttuğu
Bir gül kokusu:
Çocukluğumun avuçlarından sızan.

Zaman aktıkça
Ben azaldım,
Ben azaldıkça
Hakikat konuştu.

Bir yaprak gibi düştüm
Kendi toprağıma,
Ve ilk defa,
Yıllar sonra
İçimde büyüyen bir sükûnetle
Ey özüm,
Sana döndüm.

Ne aradım dışarda
Varsam da dağlara,
Ne taşıdım içimde
Yorulsam da yollarda—
Her şey bendeymiş meğer,
Yaradan’ın
Kalbime çizdiği sırra kadar.

Ve şimdi,
Ne kelimeye,
Ne zamana ihtiyacım var:
Benim tek vaktim seher,
Tek yönüm içim.
Tek yoldaşım
Özümdeki ses.