Ey gönül,
Yalnızlığın bile edepli sarılırken omuzlarına mahlası,
Şiir gibiydin kalem ucunda, mısralarca yazılası...
Bir bakış ki Ceylan kahvesi göz bebeklerinin içinde
Kırk yıl seninle dileğim tanrıdan aynı yastığa baş koyulası
Bir ömür kısacık kalır seninle yaşlanması
Kırıktı belki kolum, kanadım,
Ama en çok kalbim…
Kimsesizliğe evim derdim;
Duvarı yoksunluktan, çatısı çaresizlikten.
Bir parkta bank benim yatağım,
Bir karton yorganımdı geceleri.
Sen gittin bense ayrılığın acısın dan kalan birkaç yüz hatırayla acı çekiyorum
Bu bir rüya olmalı Allah’ım ne olur bir rüya olsun
Oysa onu ne kadar da sevmiştim, her şeyi feda edebilecekken
Özleminle dolup taştığım dört duvar arasında
Tüm söylediklerimi belli belirsiz yerlerine gömüyorum
Gözlerimden akıp gidenlere de artık aldırmıyorum.
Nasıl anlatsam seni sana,
Uykusuzluk şiirlerimi…
Hangi makam, hangi hicaz
Anlatır hislerimi?
Hiç bahsetmedim sana;
Ben seni şiir bildim,
Unut beni,
Bir yüz yılın içindeki her saniye kadar.
Silinsin hatıralarım diyorsun.
Vefasızlık senin omuzlarında,
İçi küf tutmuş, kaftanı nakışlı.
Hiç dönüp bakmıyorsun ardına.
Yürüyorum sana, gidenden yollar aşarım,
Yüreğim sensiz, çöl misali ruh-u revanım.
Ne hay kaldı, ne huy, bende bülbül kafeste,
Her nefes hicaz makam, yankılanır içimde,
Zamanın zevahiri, hatıradır zannımda.
İnanırdık, büyüdükçe akılda kaldı nedamet,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!