Oyun Şiiri - Canberk Seven

Ölüm çattı kapıma sevgilim
Sensizliğin uçkurunda
Azrail vurdu omuzuma
"Yoruldun" dedi usulca

Birde sen geldin aklıma
Film şeridi gibi karşıma
Maddenin bi oyunuydu bu bana
Çünkü ne azrail vardı yanımda

Ne de ölüm çatmıştı kapıma
Elimde bir silah
Sürülmüştü mermi namlusuna
Soğukluğuysa tam şakakta

Şeytan verdi vesveseyi
Dedim ona elveda
Düşürmem asla tetiği kendi kafama
Aslında ayrılman koymadı da
İlişki istemiyorum dedin hepsi zırva lan

Mutlusundur şimdi
Kıskanmaz seni fazla
Açık saçık giyinirsin sokaklarda
Kusura bak artık olmadım ben gavat
Takılırsın erkeklerle nasıl olsa o gavat

Kulun kula yaptığını şeytan yapmadı insana
Bağlandım sentetiklere sen beni umursama
Çok kırdım annemi düştüğümde batağa
Ümidini kesti cepte çarşaf, madde kafamda
Özür dilerim anne olamadım layık evlat sana
Lakin gör beni kazıyorum tırnaklarla
Çıkıcam bu düştüğüm çukurdan
Girmicek elin sıcaktan soğuk suya

Hiç kimse sikimde değil ailemden başka
Yegane derdim bundan sonra la familya
Harcayamam gençliğimi ucuz insanlara
Belki biraz değiştim insanların ağzında

Laf söylemek kolay, yerse hikayemi yaşa
Yada boşver sus yaşantım ağır gelir sana
Girme hiç ezilirsin yükün altında
Yazdım bu satırları ipin ucunda
Herşeye rağmen yaşamak istiyorum ama
Mermi çoktan sürülmüştü namluya