Aynı Mekanlarda Farklı Zamanlarda

Aynı Mekânda, Farklı Zamanlarda

Oysaki;
İnsanın kendi içinde yolculuğu,
bir şarkının acı tınısında başlardı.
Bir mısranın kalbinde sızlardı anılar,
ve bir notanın içinde ağlardı geçmiş.

Bir zaman vardı,
aynı mekânda,
ama farklı zamanlarda yaşayanlar vardı…
Birbirlerini görmeden,
birbirlerine dokunmadan geçip giden insanlar…
Bir selamın ucunda kaybolmuş gülüşler,
bir bakışın içinde yarım kalmış hayatlar…

Oysaki;
her şey aynıydı görünürde —
duvarlar, masa, sandalye, pencere…
Ama içlerinde oturanlar başkaydı,
ve her biri biraz daha sessizdi.

Bir zamanlar aynı şarkıyı dinlerdik belki,
şimdi her birimiz kendi yalnızlığımızın melodisindeyiz.
Birimiz geçmişin notalarında takılı kaldı,
diğerimiz hiç başlamamış bir şarkının içinde.

Bir şiirin ortasında bıraktın beni,
mısralar eksik, kelimeler soğuk…
Senin adın geçince bile üşüyor dilim,
çünkü her hece biraz sen,
her sessizlik biraz ölüm gibi.

Bir pencere var hâlâ —
her gece aynı yerden bakıyorum,
ama senin geçtiğin zaman çoktan silinmiş oradan.
Rüzgâr bile başka esiyor şimdi,
ve şehirde senden kalan hiçbir iz yok.

Belki bir gün,
zamanın yaralı bir yerinde yeniden kesişir yollarımız;
sen aynı mekânda, ben aynı kalpte olurum,
ama kim bilir…
belki o zaman da yine farklı bir zamanda oluruz.

Oysaki;
biz yalnızca birbirimizi değil,
kendimizi de kaybettik o yolculukta.