Oysa ne kadar güzel gülüyordu çocuklar

Oysa ne kadar güzel gülüyordu çocuklar
Kötülükten habersiz
Kulaklarımda bir çınlama
Şehirden değil dünyadan koparmıştım iplerimi

Oysa ne kadar güzel gülüyordu çocuklar
Bastırılması gereken acıların ardından
Omuzlarımda bir ağrı
Sırtımda değil yüreğimde taşımışım yüklerimi

Oysa ne kadar güzel gülüyordu çocuklar
Yaklaşan sonları görmeden
Bir masumiyet çınarının kökleriyle
Ayıpsız günahsız
Şanslı veya şanssız
Bir veda bile etmeden gidebiliyordu çocukluklar
Sarılamadan henüz
Özlüyordum sokağımda köşe bucak gülüşenleri
Çamur birikintisiyle oynuyorlardı
Yağmurla dans ediyorlardı
Güneşe selam veriyorlardı
Yıldızları sayıyorlardı
Eğlenmeyi biliyorlardı
Çocuklardı
Çocuk kaldılar bir sokağımda

Oysa ne kadar güzel gülüyordu çocuklar
Özgürce korkusuzca
Yetim öksüz
Bir sokak başında
Bir çöp yanında
Bir savaş ortasında
Bir açlık yokluğunda
Bazılarının elinden aldılar
Bazılarını gökyüzüne saldılar

Oysa ne kadar güzel gülüyordu çocuklar
Kimileri ninni
Kimileri ağıt dinledi
Bazıları soğukla saklambaç oynadı
Bazıları anasının sol yanındaydı
Adaletli değildi geldikleri yer
Adil değildi adaletli değildi
Fakirlikle topaç çevirdiler
Şiddetten habersizdiler
Şehir gök gürültülerinin ardından umut damlalarını akıtıyordu
Tüm gözleri parlayan çocuklara
Gözleri parlamayan çocuk doğmadı zaten dünyada

Oysa ne kadar güzel gülüyordu çocuklar
Haklı haksız
İnatla direnerek
İstediler isteyeceklerini
Çiçeklerdi
Güvercinlerdi
En güzel şiirlerdi
Gülüşleri çok özledi
Çünkü gözleri parlar
Yürekleriyle gülümserlerdi
Masum arınmış
Günahsız

Ne zaman ölmeye kalkışsam
Bir çocuk tutar elimi
Bir sokağımdalar şimdi
Yolu bulamıyorum
Oysa ne güzel gülüyordu çocuklar
Ve çocuk kalan insanlar
Dağların ardından geliyorum
Sokağımı özledim
Bir şiir yazıyorum
Biraz mola istedim

İmza