Her sabaha yalnızlığıyla başa çıkarak uyanıyordu. Onsuzluğu solunda, yoksunluğu önünde.
Az önce düştü yanaklarından çenesine pişmanlığı.
Gözünde tütsü kokuları, yüzüne çarpsa da suyu her sabah yalnızlığıyla başa çıkıyordu.. Müphemliği dahili sorunuydu.
Hıçkırığı geçmişten kalmış, geçmişi unutmasına engel.
Arkasına bakmadan gitmeyi başarsa da, her sabah yalnızlığı ve pişmanlığıyla başa çıkmak zorundaydı..
Öyle sanıyordu?
Sevdanın ateşi eğer
Her an yanıbaşımda yatmasaydı
Ben bu yükü taşıyamazdım
Sevinçlerime biraz hüzün katan odur
En çaresiz anımda
Issız bir dere kenarını
Devamını Oku
Her an yanıbaşımda yatmasaydı
Ben bu yükü taşıyamazdım
Sevinçlerime biraz hüzün katan odur
En çaresiz anımda
Issız bir dere kenarını
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta