Öyle ki…
Aramızdaki bunca sessizlik bile
bir şeye yaramıyor artık.
Bir yanda sen,
bir yanda bunca yaşadıklarımız…
Seni sevmek vazgeçilir şey değildi,
hele ki bu zor zamanlarda.
Öyle ki…
Aramızdaki bu suskunluklar bile yoruyor artık
ikimizi de.
Çünkü bazı kelimeler söylenmeyince
daha ağırlaşıyor yüreğimizde.
Ve bir de…
Gitmek kolay sanılıyor uzaktan bakınca.
Oysa insan kendi kalbinden
nasıl gidebilir ki?
Bir yandan sevdiğinin sevdasına tutunmak acıtıyor,
bir yandan da sevdiğini bırakmak duygusu
daha büyük bir yangın…
Belki de sevda dediğin,
tam da bu acıları taşıyamamak değil mi?
Belki de geçtiğin sokakta
tanımadığın yüzdür sevdiğin…
Ve herkes vurulur bir gün biraz
kendi yarasından.
Herkes biraz kanar,
hiç beklemediği yerden…
Adına sevdam dediği yerden...
Ali TAŞKALE
İZMİR
22 kasım 2025
Kayıt Tarihi : 22.11.2025 15:01:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.




Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!