YARIŞ
Çocuğun ivecenliği yalnızca sürücünün değil birkaç yolcunun da ilgisini çekmişti. Nedenini sormamış, soramamış, çözememişlerdi.
Aynanın öbür yüzüne sıçradı. Gagasını sürttü. Bakındı. Sırlı camı öptü. Anlaşılması güç, boğuk sesler çıkarıyordu: “Cicim! ...Cicim! ” Oysa ötmekti muhabbetkuşuna yaraşan. İp cambazıydı; halkalarda gösteri yapıyor, sözcük belliyordu. Yine de yetenekleri yetersiz kalmış, kafesini genişletemiyordu. Üstelik bu kez sevgiyle iyice kuşatılmıştı.
Pencere yanında oturan dalgın bayan kafes yüzünden sıkışmıştı; önemsemiyor, kendini sorguluyordu: ‘Aynaya, aynayı koyana, aynaya kanana mı kızsam? Ya da onun için böylesi daha mı iyi? ’ Savruk duygularına çekidüzen veremeden, “Yalnızlık,” diye fısıldadı telleri okşayıp; boş bulunduğuna kızmıştı, ‘çok şeyin nedeni,’diye eklemediğine sevinemedi.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta