Oyalanmayı Bırak Şiiri - Mehmet Gezer 2

Uyan gönül, bir çiçekle bahar olmaz, bilmez misin
Gözümden akan yaşlar kalbi deler, görmez misin
Ettiklerin göğe yükselir, vah çekmeden durmaz mısın
Yanlışın üzerine doğrular koysan da durmaz, bilmez misin

Adalet çarşısında, hakikat aynasında boy ölçmez misin
Gelen gitti, dünyaya yaslanmak beyhudedir, bilmez misin
Doğru söz ışıktır, kalplerde yanar, bakıp da görmez misin
Hakikati anlatmayan her söz yalandan ibarettir, bilmez misin

Aşkı bilmeyen sineler kurur, sulasan da fayda vermezmiş
Bilenler susarsa da bülbülün hasrete sevdası dinmezmiş
Gülü seven bülbül dikenlerin batmasını hissetmezmiş
Gülün uğrunda ağlayan göz gülmeyi unutur, bilmez misin

Sultanlar her şeyi bırakıp gitti, gönül, oyalanmayı bırakmaz mısın
Dün fermanlarla hüküm sürenlerin hatıraları bile silindi, görmez misin
Sinelerdeki vadiler kurudu, şehirler doldu boşaldı, ibret almaz mısın
Kör kalpte çiçekler filizlenmez, hâlâ hakikati görmez misin

Bu beden fanidir, ebedi olanı ister gönül, hâlâ bilmez misin
Cehennem olan dünyada cenneti gören göz olmak istemez misin
Bir pınar fışkırır, sinelerde vadiler yeşerir, bakmaz mısın
Bir gün bırakıp geçeceksin, gözün arkada kalacak, bilmez misin