Otuz Dört Mum Yak Şiiri - Hacı Çatkın

Ay ışığı kısıldı
Gündüze düştü gece
Lokman kâr eylemez
Yalın ayakların
Garip dizlerine
Yaşanmamış saydılar
Dünden kalan izleri
Alev topunda donanlar
Başını uzatmadı
Yamalı sevdalara
Bir acı boşluğunda
Kanatlar çırpındı
Ateş kustu ebabil kuşları
Toprağa düştü düşleri
Otuz dört mum yaktılar
Yetimleri saymadan
Ölüm gününde
Nikâhlandı damatlar
Yıldızların altında
Topladı anaları
Yanık tenli çocukları
Hangi dil bomba kusar
Otuz dört yanan muma
Gündüzden can pazarı
Alevler sardı geceden
Ölüm haczi dayandı
Kırılası ellerden
Esmer tenli çocuğa
Son kez asıldı tenleri
Karlı dallar üstüne
Son geçişler süslendi
Avundu analar, bacılar
Dili mahkûm geceye
Bölündü tenler ikiye
Düştü salası mumların
Gecenin semasına