Otağım.... Şiiri - Suskun Adam Suskun Cân

Ey benim sürgünlük otağına baş koymuş
umudumun dolunayı!

Gelmeyeceksen söyle.
Sözünü esirgeme benden.
Beklemek de bir kaderdir belki
ama belirsizlik
insanın içini sessiz sessiz çürüten bir sürgün.
Her neredeysen,
hangi yalnızlıkta konaklıyorsan
ben geleyim yurduna;
ayağımda sabır,
kalbimde sana ait ince bir sevdanın sızıyla...

Geçilmesi haram,
durulması muhakkak olan,
“Mîm” durağına rastlayan
bu aşkın eşiğinde
sadakatle beklerken
zaman susar,
anlar içimde ağır ağır çöker.
Söyle yâr,
gönlümüze vuslatın
bir damla cemresi düşer mi,
yoksa bu kalp
hep kışa mı talimlidir?

Sen benim sağımda can,
solumda ince bir sızının içinde saklı yâr.
Adını anmasam da
kalbimin attığı her yerde varsın.
Yüreğimden dökülen mısralar
sana varmadan eksik,
hayallerimin ulaştığı
son limansın sen.

Arz-ı semaya,
teheccüt vakti
titreyerek yolladığım dualarımın
aminisin.
Bilirim;
her duanın içinde
biraz daha sana yaklaşırım,
biraz daha kendimden geçerim.

Gördüğüm her yerde,
ıslandığım her yağmurda,
kokladığım her çiçekte,
dokunduğum her toprakta
seni bulurum.
İnşirahlarla okşadığım
kapanmaz yâramdasın sen;
zaman geçse de kabuk bağlamayan,
her hatırlayışta yeniden sızlayan.

Sen olduktan sonra,
senden bir emare olduktan sonra
varsın kalbim uzaktan sevsin,
varsın gözlerim sana uzaktan baksın,
ne çıkar…

Ne çıkar bu sevdanın vuslatı
mahşere kalsa.
Ben senin,
bendeki bana yansıyan ruhunu
sevmişim...