Osman Tuğlu Şiirleri - Şair Osman Tuğlu

Vaktidir, dostum, vakti! Kalbim huzur arıyor
Geçip gidiyor günler, bir parça koparıyor
Ömürden geçen saat; yaşamak için plan
Yapıyorken ikimiz, ölebiliriz her an.
Dünyada mutluluk yok, arzu, huzur var ancak.
Bir düşüm var çoktandır, bir yol bu kıskanılacak --

Çilemin bittiği yerde
bir çıkış vardı.
Dinle beni: Ölüm dediğin şeyi
hatırlıyorum.
Üstümde, sallanan çam dallarının sesleri.

Yukarı kaldırır yağmur altındaki
Papatyalar başlarını hep beraber,
Fakat asla bir kez dahi
Berbat havadan şikayet etmezler.

Mürettebat yakalar, sık sık, eğlenmek için,
Gemi keskin yarları, korkunç okyanusları
Geçerken peşi sıra takip eden o miskin
Açık deniz kuşları, koca albatrosları.

Umberto Giordano’nun Andrea Chénier Operasından
‘Annemi Öldürdüler’ aryası:

Annemi Öldürdüler
Odamın kapısı önünde
Annemi öldürdüler;

Birlikte gezdik o antik kenti,
geçmişten ortak bir iz aradık.
Buraların eski sahibi bence kendi,
ama bir şey hatırlamıyor artık.

Yataklarımız olacak parfüm kokulu hafif,
Ve kanepelerimiz kabirler kadar derin,
Ve de çiçeklerimiz raflarda garip, tuhaf,
Açan ikimiz için altında hoş göklerin.

Bir ilah saçlarımı diplerinden kavradı.

Asker Kaçağı
(Cezayir Savaşına Gitmek istemeyen Fransız Askerleri İçin)

Pek saygıdeğer Başkan;
Bir mektup yazdım size,
Okursunuz belki de

Atları gördüm penceremden.

Berlin'de, kıştı. Işık
ışıksızdı. Göksüzdü gök.

Ve hava ıslak ekmek kadar ak.