Bir yel eser, içim ürperir.
Bir nefes alır, göğsüm çekilir,
Bir canım var, bin nefes derdim.
Bu behisden mesele, önem arz edilir...
.
Gönle şen gelen sözler nakşedilir.
Senin gülüşün;
Papatya kokan kırlardan bir demet,
Süzülen martının çizdiği resim,
Şimşekler çakınca görünen ışık,
Ölümsüzlük iksirini bulan Lokman' ın sevinci gibidir elbet...
Elif'dir benim ilk sözüm
Gönülden akan sıcak gülüşün,
Neşe dolar her yönüm,
Senindir varım, yoğum, can özüm...
Nisan da bir damla düşer toprağa,
Ben en son sonbahara küsmüştüm.
Sarı saçlarım yaprak yaprak dükülürken dizlerime,
Kısık ses tonunda rüzgarımı sürüdüm.
Damlalar bir bir koparken gökyüzünden,
Meltem kokusu, yavaş yavaş terkeder sahilleri.
Ben en son rüyalarıma küsmüştüm
İnanmadı.
İnanmadı ve gitti...
Hayatın anlamsızlığı, beni adım adım ölüme itti.
Can çekişen beyhude vücudum tir tir titredi.
Adımlarım ne ileri gitti. Ne de geri.
Kendi içimde, kilometrelerce derine indi.
Üç hecelidir ismin Haticem
Dünüm,evvelim sensin. Ey nurudidem.
Gözlerin pırıl pırıl, parlak ve canlı,
Bana baktığında heyacandan konuşamaz dilim, ama dirilirim, adeta olurum capcanlı.
Ahhh der dururum Haticem...
Ömür tükeniyor, elde avuçta sen yoksun.
Hüzün kaplamış sokağımızı
Ne bir gülen görüyorum,
Ne de bir selam veren...
Eller ceplerde, suratlar beş karış.
Herkesin dudağı kilitli edeta
Neden böyle?
En güzel günlerini, yenileri takip eder.
Günler günleri kovalarda geçer.
Mutluluk, bir resmin fırça ucunda.
Serüven, dönerek düşen yaprakta kendini gizler.
.
Hayat, ortasında durup düşün bi der.
Duydum ki sevdaya tutulmuşsun.
Benim adımı dahi unutmuşsun.
Lakin uzaklara dalınca gözlerin doluyor, ağlıyormuşsun.
Nedeni nedir acaba?
Dediler ki yolumu gözlüyormuşsun.
Bırak ! Bırak zarar verme hatıralara.
Sizler; ey sırça köşlerde oturanlar,
Bıyıklarını burup, bizlere tepeden bakanlar,
Hak, hukuk kavramının içini boşaltanlar,
Üç koyun güdemeyecek, sahte imamlar!...
Sizler; Hakiki deri koltukların ardına saklananlar,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!