Örülmemiş Kozalardan Doğulmuyor

dünyayı yedim de doymadım, seni özlerken tok oldum
çoğaldım yaprak yaprak, kapına düştüm tek oldum
duvarlar beni gülümsüyor, çiçekler seni ağlıyor
bir kızın dudak kıvrımında asılı kalmış özlemlerim
yüreğimde raptiye deliği sızlıyor komutanın emriyle
tutanak kaldırılsın, değsin ayaklarım yere
erimiş kar izinde arıyorum kendimi
kopyala yapıştır beni dedemin atının nalına
ya da desen yap halına, yürü üstümde kırıta kırıta
çiziyor beni, al kalemi çocuğun elinden
kokulu silgiyle silme
fısıldama beynimde
kalın gözlükle bakma, göremezsin ruhumu
bayrak kavgası yok bende
bayrağım gelincik yaprağı
her yer kıpkırmızı
olursa alınlar ak
bak
hepimize yeter toprak
yeme komşunu iki adım merdiven için
hangi basamakta patlayacak kibir balonu
“gel” demiş Mevlana, ne olursan ol, gel
aman yaklaşmasın kardeş kardeşe diyor hayat
yakın yakına uzak gerek
aramızda engerek
yarışsız ufuk yok
yarış barışı öldürüyor
çul ve pul topla, kıyasla
herkes çulsuz ve pulsuz kalınca gerçek barış kucakta
ne güvenlikliydi deprem günleri
hırsızların girmediği çadırlar
“gel” demiş Mevlana, ne olursan ol, gel
ben de “gel” diyorum
gelmiyor
senin neyine geleyim demiyor da
gelmeye neden bulamıyor
neye gelsin gerçekten
sevgi güven veriyor mu
parça parça olmuş yürekte
kuş bile tünemiyor
herkes araba modeli konuşurken
ben atları nallamaktan
çadırlarda ağırlamaktan söz ediyorum
herhalde çağı geçmiş kucağımın
bandoyla yürümek istemiyor
günümüzün çocuğu
hızlı trenleri düdüksüz kaldıralım
bir köstekli saati, bir kahve değirmeni
evinin bir tahtası kalmayan dedeye
ziyaretçi olmak istemiyor yeni torun
ben yine de, olmayan kapılara özlemle
tek başıma çıkmalıyım yola
çoğaltma umuduyla kendimi
örülmemiş kozalardan doğulmuyor
eski evin önündeki dut köküne tırmanmalıyım
yaprak yaprak kemirip örmeliyim yeni kozayı
erimiş kar izinde arıyorum kendimi
kopyala yapıştır beni dedemin atının nalına
(28. 04. 2013)