Orhan Baran Şiirleri - Şair Orhan Baran

Sensizliğinde ben
Bulutlar başımda gezdim
Gözlerimin rengi boşluk
Dilim sahipsiz sen olmayınca
Kalbi çalınmış yetimlere ağladım
Yollara ağıtlar yığdım

Gözlerimden inen kar taneleri
Dolaştı beynimin kıvrımlarında
ve hafızamda taze bir film;
-Kaç zemheri saydı dizlerim
Ayaklarım kaç isyanda boğuldu
Kaç renge perde çekti gözlerim

Sabır katar katar çöker içime
Doğurgan bir anadır sabır
Bir gül dağı
Bir yonca sağanağı
Tebessüm çağı
Bir nar ağacı

Uykuların seherden ağır
Bu rüyalar sabaha çıkarmaz seni
Çocuksu öyküleri taşımaz, düşlerin sağır
Bu uyku ağaçlar doğurmaz
Issız yataklarda kalabalık rüyalar görülmez
Bu uyku sana dayanmaz

Uyurken herkes
Kalpler uyurken
Bir benim kalbim uyanık
Bir senin
Kalbimiz elimizde
Sevgi çağrıları yapıştırıyor gözlerimize

Akşamın kalbe taşırdığıyla gel
Gül yangınlarıyla
Yürek depremleriyle gel
Dağ meltemleriyle
Ay ışığı giyerek gel
Gel ki tomurcuklar uyansın gözlerimde

Yıkıntılar arasında bir çocuk
ve sabahın çiğiyle bir yaprak
Nasıl ağlarsa
Nasıl üşürse yüreği
Buz kesmiş kalbim
Ağlıyor öyle

Bir orkide çoğalır gözlerinde
Bulutlar gelir, rahmeti çağırır
Dönüp bakarsın yüreğine
Orda
Geceyi çatlatan aşkı görürsün

Su ver kalbine
Nisan yağmurlarından
Ki kalbin ürpersin bir gonca gibi
Su ver kalbine
Çeliğe su verir gibi
Ki kalbin delsin geceyi

Başak tutar gözlerin
Ağaçlar halaya kalkar
Hasret keser ellerin
Geceyi serin bir yürek kuşatır

Bir çiğ damlası düşer toprağa