Orantı Şiiri - İbrahim Tunçkaya

Yıldızlara sordum duymadılar
Ay susmayı seçti
Çocuklara anlattım seni
Kuşlara
Yapraklara
Hepsi de gülüp geçti
Kızdım...
Ama en çok rüyalara
Getirmiyorlar bu aralar seni bana
Kendi kendime söylendim durdum
Kızdım kendime
Döndüm baktım
Buğulu gözlerimde ağlıyordu aynalar
Ek/sildikçe ben
Artıyordun sen

Başaklar usul usul büyür
Deli taylar haylazca
Ve her gün aslında aydın değildir
Şimdi çocukların misketlerini körebeler çalmakta
Rüzgarlar yapraklarla vals ederdi
Sonbahar kış ile pazarlık
Korkunç öfke içindeyim
Göğsümden soğuk nehirler akmakta
He-ce-le-ye / he-ce-le-ye / ü-şü-yo-rum
Ey güneşin ikizi beni duyuyorsun biliyorum

Şehirler uyur çocukların kirpiklerinde
Şehirler büyürdü düşlerinde
Kanadında özgürlük taşırdı turnalar
İşçiler gece vardiyasından dönmekte
Kadınlar tarlalara giderdi
Gece uzun ve titrek
İyi günler değildi işte
Hoşçakalınmıyordu
Sıla gecikince
Nefret çoğalırdı
Çoğalırdı, çoğalırdı hasrette

Mezarlar sessiz
Mezarlıklar çığlık çığlığaydı gittiğim yerlerde
Ve yollar uzadıkça
Kısalıyordu hayat
Küçüldükçe ormanlar
Betonlar büyüyordu
Büyüyordu tutsaklıklar

Bayraklar vardı hepsini yaktım
Bir kıtadan bir kıtaya
Tutup bir ucundan diclenin
Kurak iklimlere upuzun baktım
Sonra...
Sonra oturup ağladım
Ağladım amansızca
Nefes nefeseydi yeryüzü
Soluksuzdum
Toprak dışında her şey bozulmuştu
Küf
Toz
Nem
Gökyüzü
Minareler vardı sonsuzluğu anlatan
Ve yapay cennetler
İçinde dünyanın her gün taze cinnetler

Ben bu şiiri yazarken
Birileri bir yerlerde siluetimi silmekte
Ek/sildikçe ben
Artıyordu birileri
Durmadan, durmadan büyümekte