Oralı Değil Şiiri - Murat Önder Özbek

O, oralı değil.
Benim ne halde olduğumla,
gecenin kaça uzadığıyla,
hangi şarkıda boğulduğumla zerre ilgilenmiyor.
Ne zaman uyudum,
uyanınca neyi özledim,
hatırlıyor muyum adını ilk söylediği anı...
Hiçbiri umurunda değil.

Bunu başta anlamadım.
İnsan birini çok sevince,
kendini kandırmakla meşgul oluyor.
Küçük ihmaline "yorgundu" diyorsun.
Mesajına dönmemesine "yoğundur" diyorsun.
Ses tonundaki uzaklığa, "soğuk almıştır" bile diyorsun.
Ama sonra bir sabah, kahveni içerken fark ediyorsun:
İlgisizlik bazen hasta etmekten daha soğuk.

O, her şeye devam etti.
Ben yokmuşum gibi…
Ben sanki hiç olmamışım gibi…
Hâlâ kahkahalar atıyor bir yerlerde.
Yeni filmler izliyor,
yeni sokaklarda yürüyor,
yeni insanlarla tanışıyor.
Ben ise yerimde sayıyorum.
Aynı şarkılar, aynı cümleler, aynı hatıralar.
Sanki o içimden geçip gitti, ama giderken içimi de yanında götürdü.

"Oralı değil" oluşu en çok da sesime dokundu.
Çünkü ben konuşurken bile sustuğumu fark ettim.
Sözlerim ona çarpmadan geri dönüyor.
Sanki görünmez bir duvar örmüş aramıza,
ben ne söylesem yankılanmadan kayboluyor.

Bana ait hiçbir şeyde izi yok artık.
Ama ben, hâlâ her şeyde onu arıyorum.
Bir parfüm kokusunda, bir sokak lambasında, bir yabancının sesinde...
Ve o hâlâ oralı değil.

Belki de hep böyleydi.
Belki ben çok gürültülü sevdim, o sessizliğe alışmıştı.
Belki ben adım adım yürüdüm ona, o hep yerinde durdu.
Bilmiyorum.
Ama bildiğim bir şey var:
İnsanı en çok, ilgisizlik öldürür.
Ve ben bu ilgisizlikte her gün biraz daha eksiliyorum.
O, orada bir yerde.
Yaşıyor. Gülüyor.
Ve ben hâlâ burada,
Onun oralı olmamasına takılı kalmış bir cümle gibi duruyorum...