Orada bekliyorlar Şiiri - Ferzan Güney

Her sene biri eksiliyor bildiğim pencerelerden
Mevsimin birinde başımı okşayan eller
Bir diğerinde yaşantımda ki aşina gözler
Ani oldu,haber veremediler giderken
Bilinmez onlar şimdi neyi sever,kimi izler

Ateş-i suzan düşmüş evler var
Işıkları hala yanmakta ama fersiz
Düşmemiş evler var,perdeleri ebedi sessiz
Camlardan çizgili yüzler yok oldukça
Bir gün ineceğin son durağın geliyor akla

Ölümün sırası olmaz bilirim
Aksi sual sormaktır hikmetinden,haşa
Belki onların yaşına gelmeden gideceksin
Hani ya diyorum,farzet ki gittik sırayla

Tanıdığım yüzler kaybolup,pencereler soldukça
Sokaklarım biraz daha karanlığa gömülüyor
Anılar artık camlardan loşca bakmakta
Kendi penceren ise sırasını bekliyor
Senin gibi düşünecek bir başkasına

Bir gülüş,bir selam,çocukluğunu bilirim diyen ses
Seni geçmişine döndüren bir söz
'Evdeyseniz annemler gelecek' sorusu dilinin ucunda
O an bedenini nasıl da özlem sarıyor
'Bekliyorum,buyursunlar' cevabını umarcasına

Belli dönemlerde yaşamı paylaştığımız kişiler
Yok olmadılar ki,sadece önden gittiler
Seni,beni,hepimizi orada bekleyecekler
Kavuşmak var yine,özlem gidermek var

Silelim gözlerimizde ki hatıralara acıyı
Ne güzel şey tekrar buluşmanın heyecanı
Ben tek bir şeyi merak ediyorum
Annem biliyor da
Babam beni görünce tanıyacak mı?