Öpülesi Eller Şiiri - Serap Demirtürk

Ey yar,

Ellerimdeki kır çiçekleri kokmuyor artık,
Gönül duraklarında bekleyişlere
Gözyaşlarım da yetmedi....
Bunca yanmışken ben,
Dağlara taşlara
Sen diye adını yazmışken
Nerdesin sen?
Bilinmezlere mi sakladın yüreğini,
Başka sevdaların gölgesinde mi kaldın?
Hani şu yaşlı gözlerimiz bir gün gülecekti...
Hani söz vermiştin...
Bak, ağardı saçlarım...
Tek bir beyazım yoktu sözler verdiğinde...
Şimdi...bir tek siyahı kalmadı saçlarımın...
Dizlerim taşımıyor artık bedenimi...
Düşlere sakladım seni...
Belki diyorum...
Belki gelir, unutmamıştır.
Hiç...hiç yitirmedim ki umudumu.
Dün sabah içimde bir sevinçle uyandım...
Düşümde ikimizi gördüm...
Öyle mutluyduk ki..
Gene eskisi gibi okul çıkışıma gelmiştin.
Babam görür diye nasıl korkmuştum da...
Sen,
Öyle güzel bakmıştın ki gözlerime
Korkular kanatlanıp gitmişti yüreğimden...
Deniz kenarında yürürken seninle,
“Bir gün” dedin...
“Unutma bir gün seninle bu yolda
Özgürce, kimseden korkmadan yürüyeceğiz...”
Nasıl kıpır kıpırdı yüreğim..
Saçlarımın örgülerini
Tek tek ellerinle çözmüş,
'Duvağını da ben açacağım senin.' demiştin...
Canım...
Şimdi düşünüyorum da
Hayat, ikimize de bu anı yaşatmadı.
İyi misin, nerdesin bilmiyorum bile.
Şu sandıkta sarardı duvağım,
Gelmedin ey yar.
Gurbet aldı da seni,
Vermedi bana bir daha.
Nasılsın, nicesin soramadım.
Senin gideceğini duyduğum o karlı kış gününde
Nasıl da beklemiştim yolunu.
Gelir mutlaka dedim hep...
Gelmedin.
Bir ömür geçti gelemedin.
Hangi deniz aşırı ülkeler aldı seni
Bilmiyorum.
Ey yar,
Sen de beni düşünürsün bilirim...
Unutmazsın bilirim...
Yüreğe düşen kor yakmıştır, dağlamıştır,
Bilirim.
Bir gün bile aklımdan çıkmadın...
Şimdi...
Dizlerim tutmuyor artık,
Nine oldun diyorlar...
Ninelerin torunu olur...
Oysa ben hala
Seninle şu okul bahçesinde
Diz dize oturup
Düşler kuran kızım.
Gözlerimin önüne düşerdi perçemlerim...
Perçemimi parmaklarıyla tarayan o ellerini
Öpsem, öpsem ve
Dilesem Rabbimden salımı tutsa o eller.

13.12.2006