Öpücük Hikayesi Şiiri - Kezban Özcan

Bir beyaz bulutun kırılması gibiydi
ve yağmurda eriyen elmas
dur durak bilmezdi ama
kösteği kırılmış bir saat gibi
sonsuza gömdü kendini

Benden uzak dur dedi şöyle
ensesinde aldığı dudağın ürpertisiyle
elleri kırıldı sanki o an
kutsal gördüğü bedene dokunduğunda
yüreği mayın tarlası
kim uyusa kıyısında
ölüme açacaktı nefesi

Teninde atardı kalbi
kendisinde olmayan bedende
kalbine dokunmak istedi nefesi tükenirken
bin fit derinlikte kopardı kendini
güneşi gözlerine taşırken,
bir gök taşı düştü bedenine
sonsuz derinliğe gömüldü nefesi
Bir şehrin ışığı görünürdü perdenin arkasında
belki yoksuldu sevgisi bir balıkçı barakasında
kapattı yüreğinin ağını üstüne
ne balık kaldı barakasında
ne de ışık kaldı perdesinde
ıslak bir nefesle kaybetti son öpücüğü
giderken eli ensesinde