Onuncuda Denedim Yalanı

“Dürüst” dediler hep çevremde,
Sanki alnıma yazılmış bir kelime gibi;
İğneyle işlenmiş oya misali,
Adım duruluğa denk düşerdi.

Ne çıkar sağladım, ne uğruna kıvrıldım,
Yalnızca gerçeği söyledim usulünce,
Ne bir eksik, ne fazlasıyla.

Ama kaderse,
Sanki düşmandı doğruya.
Gelmedik kalmadı başıma.
İlk işimden kovuldum, ardından ikincisi, üçüncüsü,
Kapılar birer birer kapandı suratıma.

Lakin dimdik durdum, eğilmedim,
Doğruyu söylemekten geri durmadım.
Bir başka iş buldum, bu dördüncüsüydü: biraz umutlandım.
Ama namım yayılmış ya… Sonuca şaşırmadım.

Beşincide "Bizde senin gibiye yer yok" dediler.
Altıncısında bir tebessümle:
“Boşuna nefesini tüketme,
Biz senin cemaziyel evvelini biliriz” deyip gönderdiler.

Yedincide kapı aralandı nihayet;
Ama bir şartla:
"Gördüğünü görmedim de, buyur işbaşına."
Yanaşmadım yalana, eğmedim başımı,
Yol göründü yine, nasip değilmiş bana.

Sekizinci durakta sustum; lakin sessizlik yetmedi,
Dokuzuncuda yalanı ezberlettiler:
"Gerçek karın doyurmaz evlat, menfaatin lisanını öğren."
Bu şart uygun değildi benim özüme,
Dokuz oldu kapandı kapı yüzüme…

Onuncuda denedim yalanı, yer gök alkış tufanı,
Herkes omzuma dostluğunu koydu.
Sonunda pes ettim eğildim,
Yalanı öptüm alnından başıma koydum...
Gerçek, yalnızlıktı, yalansa sıcak bir sofra.

Üşüyordu içimde eksilen umutlar,
Yalana sığındım, sahte sofraya oturdum.
Doğruluksa şimdi hüzünle anacağım yük;
Bu devirde doğruluk, ya aç kalmaktı ya da dışlanmak…

O gün bugündür, daldım neşeye,
Gözüm yükseklerde artık.
Dilimde pelesenk:
"Ne güzel yalan söyledin be evlat,
buyur baş köşeye!"

Yine de anlayana,
Yalansız bir ömür,
Yalanla dolu bir hayattan değerlidir bana.