Önümde Bir Ölüm Şiiri - Yusuf Özdumanlar

Önümde bir ölüm
Nefes nefese gölgesi
Yolumda mahcubiyet,
Yolumda düşüm
Sanki zamana sıkışmış kalmış
Bir kulaç etmez gücüm

Taşımış beni yaralı bir hengame
Telaşa sürülmüş bulutlar
gökyüzünde pervane
Halbuki bir çift nefesim
Tek bir bedenimle
Taştım bu dünyadan
Bir gecenin deminde

Kurumuş rengine sığındığım
Bilmem kaç hisli bahar
Baktık onca geçen yıl
aşmamış boyum
Bir mezardan sarkacak kadar
Umudum yalnızlığında bâki
Bir çocuğun omzunda yatmış
Sanki kardelenler yetişip
Bu çocuğun yanağında açmış