Önsöz Şiiri - Ercan Kaplan

Sözlerimin soluksuz kaldığı
bir türlü sonunu yazamadığım hikâye
en nihayetinde
sonuna üç nokta koyup
yatağıma çekildiğim zamandır şimdi.

canım, yüreğim, kadınım, sevgilim…
seni seviyorum
demelerimin bir sonrası
nedir?
boğazımda bir ceviz büyüklüğünde
takılı kalan şey
kusamadığım, yutamadığım
çoğu kez uyutmayan
sonra acıyıp
uyumama göz yuman
fakat kan ter içinde uyandıran,
uyuduğuma pişman eden
göz kapaklarımda bir toplu iğneyi taşıyormuşçasına
gün boyu gözlerim açık düşündüren
varlığı görünmeyen, fakat kendini hissettiren
bu şey nedir?

Birçok doğa olayını ve birçok şeyi
bildiğim ya da
fikir sahibi olduğum şu zamanda
beni kıvrandıran bu şey nedir
verdiği acısı mı
yoksa
bilinmezliğin sancısı mıdır
içimde taşıdığım?

Ey aşk,
şimdi hangi evresindeyim aşkın
kim cevabını verir sözlerimin?

Gelir misin
yatağımda sevişirken düşüncelerimle
bir dokunuşunla anlatabilir misin?
aydınlığa çıkarabilir misin
beynimin karanlık izbe köşesini?

hep halsiz, hep yorgun,
bazı sorular cevapsız,
hep bu şekilde gidecek galiba
dediğim köşedeyim şimdi.

Gel
tut elimi, kaldır beni
diğer köşelerdeki düşünceyi göster
hangi köşe bizimse oraya çek beni
hayatında hiç sarılmadığın kadar
daha sıkı sarıl şimdi bana.
dişlerini geçir vücuduma
tırnaklarının izi kalsın sevişirken
gerçekliğini anlamak istiyorum sevgilim
daha bir sert olsun öpüşlerin.

Ay tanrıçası çıplak vücudunu bırak üzerime
dudakların dilime şeker olsun
nefesini nefesime geçir
terimiz soğumadan
bir terleme daha
bir yenisi
bir yenisi daha…

Ne öpüşmeler bitmek bilsin,
ne dokunuşlarımız yorgun düşsün.
canım, yüreğim, kadınım, sevgilim…
seni seviyorum
demelerimin bir sonraki sözü yok artık.
sonrası sessizlik
doğa susar, evrenin içinde bir günah…

İçindeyim, içimdesin
günahım sevabım sensin.

Kahramanmaraş, 2008