Ondokuz Madenci...

ONDOKUZ MADENCİ...

ahmet,memo, hüseyin, veli;
hepsi asgari ücretli...
kara değildi onlar için
maden ocağı...
birilerinin yeşil bursa' sı,
onların bugünü, yarını...
her birşeyleri,
geleceğe dair umutlarıydı...
bir kaşık aş;
bir lokma somuna katıklarıydı...

lakin, soğuk bir kış günü
dünyaları karardı...
ve de herşey kara, kapkara...
nasırdan kapanmayan;
irili, ufaklı eller kara, kapkara...
sarı saçlar, denize vurmuş gözler,
kara, kapkaraydı..
tenler, maden ocağınca
kara, kapkara...
ayaklarında gıslavet çizmeler,
kara, kapkaraydı...

ama apakça yürekli...
ondokuz madenci...
hepsi asgari ücretli...

kimisine babadan;
babaya da dededen kalmış
kazmaları, kürekleri...
elinde bayrağı şehit düşen,
mehmetcik gibi...
kimisi yeni evli;
kimisi şapkasında saklar,
yavuklusunun kararmış resmini...
bazıları ilk mektepten terkli,
tasdiknameli...
bazısı alsa da üniversiteden diplomayı,
yapılmamış ataması...

ondokuz madenci...
hepsi asgari ücretli...

pek de kolaydır elbet,
arkalarından ''baş sağlığı'' dilemesi...
akıtılan timsah gözyaşları,
soğuk suyla yüyüp
kara toprağa verilmesi...
kolaydır elbet,
herbir geleceğe beşbin kayma,
fiyat biçilmesi...

şimdi gelsin sırada ki
onikibin tekel işçisi...
tek fark:
kara kapkara umuda gömüldü
ondokuz madenci...
onlara ise, yaşarken biçildi
yedi metre amerikan bezi...