Ondokuz Şiiri - Mehmet Ali Durmuş

Çocuk yürürdü yolunda,
sıkılmış dokuz beş işten.
Kulaklığında çalardı
Kayra’dan hüzünlü şeyler.

Sorgulardı “kimim ben,
Birisi miyim ben bir kinden
beslenen, ve kininden
ölüp biten biri mi ben”

Necip Fazıl, Hikmet Nazım
karışımıydı, bir imdadı
seslendirir cümleleri.
Tüm biçimi mi iktidarsız
düzenin üzerine kurulu?

Yoksa cumhuriyet mi yolu?
Bilemez ama bu derin soru
Gözünün ferinde bir umudu
buluyor gününden güne vuku

Geliyor, gidiyor, bitiyor mu
Ölüyor, gidiyor, kimseler duymuyor
Yine de kendine sorar soru:

“Ellerim bağlı, yüreğim dağlı
Ulu tanrılarım duymaz imdadı.
Gözlerim kanlı, değilim canlı
Değerim var mı?” deyip durur

Kimse demiyor “değerin var” ve
“Değersiz olsan uğraşmaz
tanrı seninle, gönlünü sevgisinden ırak bırakmaz“

İçten içe farkında, tüm dünya aklında
İçten içe farkında başından geçenlerin aklında