Öncül Şiiri - Ersin Kurt

Ne dertler, ne de boğucu hayatı talebeliğin
Saçlarımı yalnızca ucuz jöleler döktü
O anda soluverdi içimdeki çocuk
Üstüme karlar yağdırdı kış
Tümden arabesk çaldı şarkılar
Adeta Tanrı bahçemdeki tüm ağaçları söktü.

Pusu sürekli eteğimde kol gezerken
''Dost'' kalemleri adıma sövgüler dizdi
Artarak çoğaldı etrafımdaki hırsızlar, yolsuzlar, kansızlar
Bir dağın yamacında bin bestekâr...
Yolcuların ardından dökülen sular
Damar damar yol aldılar da aktılar sonsuzluğa
Bense hâlâ hep fedakâr,
Bense her kavganın en uslanmaz öncülü.