Önce Hüzünler Kucaklar Şiiri - Fatma Avcı 2

Yüreğimin ummanında yalpalayarak yüzüyorum. Sevdanın yatağında durup beklemek yerine, bahar yağmurları gibi sessizce, incitmeden yüreğine akıyorum. Doğacak olan güneş ile birlikte yeniden yeşermek için…

Firari yüreğimi meçhul rüzgârların önüne katıyorum. Hasretin, ruhumu, bedenimi kangrenli yara gibi bitiriyor. Bitkin, çaresiz, ürkek sevdanın dehlizlerinde, dokunamadığım ellerini, göremediğim gözlerini, duymadığım kokunu hissediyorum…

Sevginin çizdiği rotada, pusulasız, dümensiz yelkenli gibi azgın dalgalara rağmen sana gelmeye çalışıyorum. Köpüklü dalgaların arasında senin hayalini geziniyor. Sevgi denizinde küreklere asılıyorum. Her dalgada beliren görüntünü yüreğimle topluyor, kendime seni hapsediyorum. Işıkların uyuduğu, sessizliğimin gecelere sarıldığı gölgeli dalgalarda seni arıyorum. Ummanın ıssızlığında seninle aşktan sevgiden konuşuyorum…

Yüreğimde yaktığın ışık gönül sayfamı aydınlatıyor. Darmadağın kelimelerim acının değirmenlerinde öğütüldükçe, her zerrem sana doğru savruluyor. Bir fırtına kopuyor yüreğimin derinliklerinde, düşlerim hayallerim alabora oluyor. Zamanın girdabına kapılıp selil yaşıyorum. Sessizliğimin derinliklerinde senden bir inci arıyor ve gözlerinin içinde kayboluyorum…

Yüreğimi yokluyor, oradaki fırtınadan haberdar etmek istiyorum seni. Simli, pırıltılı sis perdesi arasında, yakamozların fısıltısı, dudaklarından dökülen kelimeler gibi yüreğime doluyor. Okyanusun ortasında azgın dalgalarla boğuşup, sesimi sana ulaştırmamanın ezinçliğini yaşıyorum…

Bütün arınmışlıklardan öteye bir diklikle, senden kalan nelerim varsa kâğıttan gemilere yüklüyorum. Dalgalarla falezlere her çarpışımda, şımartılmaya susamış ruhum biraz daha örseleniyor. Dudağının izini yanağıma bırakırken, benden daha fazlasını alıp gittiğini fark etmiyordun…

Önce hüzünler kucaklıyor insanı, ölmek ve gitmek aynı noktada buluşsa bile kimi zaman…

17.05.20011