Bugün yine metronun bunaltıcı koridorlarından geçtim.
Bilmeden bastım, sana giden adımları.
Gözbebeklerinden doğan acımasız zaman,
Hep beni mağrur ve hüzünlü bırakmıştır geride.
El ve ayak nabzının sesleri,
Metrodan inleyen bağırışları bastırmıştır.
İktidarların, muhalefetleri bastırdığı gibi bastırır hep.
Titreyen dudaklarında yalnızlık mesken eylemişken.
Gözyaşlarında sana inat yağmur damlalarıyla birleşti.
Bunlarda yetmezmiş gibi hayata küsmüş kirpiklerin.
Yarımdan da az aklımı döndürür, seni düşünmek.
Seni tüm benliğinle kabul edecek, bastığın toprak.
Bana değil, ona güven.
Zaten aklım bir karış havada,
Düştüğünde tutamam seni, ama o tutar.
En iyisi ona güven.
Kayıt Tarihi : 17.11.2022 21:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!