On iki on üç yaşındaydım ben
Ocağımızda bazen aş olmazdı bizim
Sobamız yanmaz evimiz buz gibi olurdu
Tarlada çalışırdı benim babam bizim için
Yılanlar girerdi evimize korkardım ben
Sonradan alıştım korkmuyorum şimdi
Satarsın gözlerinin dikkatini, ellerinin nurunu, bir lokma bile tatmadan
yoğurursun
bütün nimetlerin hamurunu.
Büyük hürriyetinle çalışırsın el kapısında, ananı ağlatanı
Karun etmek hürriyetiyle hürsün!
Devamını Oku
yoğurursun
bütün nimetlerin hamurunu.
Büyük hürriyetinle çalışırsın el kapısında, ananı ağlatanı
Karun etmek hürriyetiyle hürsün!
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta