Omuzumdaki cennet 30.11.2025 13.56

Omuzumdaki Cennet”

Sen varlığınla çoğalttın eksilen yanlarımı,
Bir gülüşün bile iyileştirirdi darmadağın akşamlarımı…
Ne geçer ne tükenir annemin emeği,
Her nefesimde sana borçlu bir “iyi ki” taşıyorum.

Sen öğrettin düşerken bile yeniden doğrulmayı,
Hayatın yarasına kendi ellerinle merhem olmayı.
Ömrümün en duru duasıydın anne,
Kalbimin en sakin köşesinde sakladığım bir mucize.

Ben büyürken sen hep biraz daha küçüldün,
Yükümü taşımaktan omuzların yoruldu belki ama
Bir kez bile “yoruldum” demedin anne…
Benim için tükenişine bile gülüş ekledin.

Kimse bilmez, senin şefkatli eğilişin
Senin güçlü duruşun nasıl toparladı içimdeki yıkımı.
Her fırtınada yönümü kaybettiğimde
Elimi tutuşun yeniden kurdu dünyamı.

Bir öğüt bıraktın hep aklımın bir köşesine:
“İnsan, kalbinin temizliğini kaybetmesin kızım…”
Ben ne zaman kirlenmeye yüz tutsam bu dünya,
Senin bir bakışın yeniden arındırdı içimi.

Geceleri uykunu bölüp ateşimi ölçtüğün günleri bilirim,
Ben ateş içinde yanarken sen içten içe erirdin.
Küçücük bir sarsıntımda panikleyen kalbin
Büyüdükçe daha da büyüttü sevgimi.

Hayatın dar geçitlerinde düşer gibi olduğumda
Koşarak tuttun bileğimi,
Ben pes etmeyi düşünürken
Sen “kızım sen güçlüsün” diye inandırdın kendimi.

Şimdi anlıyorum anne…
Senin yorgun ellerinde taşıdığın yıllar
Bendeki en büyük zenginlikmiş.
Her çizgin bir emek,
Her emeğin bir cennet kapısıymış.

Ben kimseye söylemedim ama
Sana duyduğum minneti dünyaya sığdıramıyorum.
Ne kadar büyüsem de boyun kadar olamıyorum anne,
Çünkü senin yüreğin benden çok daha büyük.

Ve bil isterim…
Ömrüm elverdiği sürece
Adını şerefle taşıyacağım içimde.
Kimse bilmez, bilmesine de gerek yok;
Ben en çok sana borçluyum hayatta durabildiğim her nefesi.
İyi ki varsın annem…
Benim dünyamın en temiz,
en güzel hikâyesi.