"omuzlarda Hayat" Şiiri - Zeynep Koçar

"OMUZLARDA HAYAT"
Bir sabah sessizliğinde uyanır Canan
Yorgun gözlerinde bir umut arar
Dünya yükünü tek başına taşır
Kalbinde fırtına, yüzünde bahar

Babası hasta,hayata kırgın
Annesi hasta, gözleri yorgun
İki çınar için dimdik hayatta
Vazgeçmek ne bilmez Canan hayatta

Sustukça konuşur gözlerinin içi
Kırık dökük ama dimdik durur niyeti
Her gülüşü,biraz da ağlamaktır
Gecesi gündüzüyle savaşmaktır

Kendi düşlerine örtü çekerken
Onlar üşümesin diye titrerken
Bir lokmayı ikiye bölüp verir
Kendinden önce hep onları düşünür

Bir omuz ister bazen yaslanacak
Ama ne zaman,kiminle olacak?
Dertlerini anlatmak istese bile
Söz etmez,gözleri dile gelir yine

Çatlamış ellerinde yılların izi
Bir tas çorba kadar hayatın kendisi
Kendi acısını hep saklar derinlere
"Ben iyiyim” der, yıkılsa bile içten

Hayat zor dedikçe,o daha sarılır sevdiklerine
Bir gün bile"bıktım" demeden yürür yoluna
Canan'dır adı,sabrın ta kendisi düşse de kalkar
Bir tebessümle sarar hayatı baştan başa

Ey hayat,eğer adalet ararsan
Canan’ın gözlerine bir kez bak o zaman
Gerçek sabır neymiş anlarsın derinden
Bir kadın varmış, sevgiyle, sabırla,örmüş kaderinden dersin...

09.05.2025