Ömür Defteri Şiiri - Osman Güngör 2

Doğru oldum üzdüler beni,
Eğri durdum sevdiler beni,
Bilmezdim insan yalan sever,
Dokuz köyden kovdular beni.

Hep çalıştım övdüler beni,
Hata ettim yerdiler beni,
Sükût oldum söylenene,
Dilsiz aptal yaptılar beni.

Kötüye sevdirdiler beni,
El için öldürdüler beni,
Canımın içindeki canlar,
Canıma küstürdüler beni.

Söylemem kimseye derdimi,
Derdim ile vururlar beni,
Arar iken derdim çaresi,
Bin dert ile koyarlar beni.

İnandığımla çınar oldum,
Dallarımdan kırdılar beni,
Koşup ardından tutunduğum,
Hevesimden yordular beni.

Güz oldu ahir memleketim,
Baharımdan ettiler beni,
Düşmanla yıkılmazdım amma,
Dost ile incittiler beni.

Sızar ruhumdan birkaç kelam,
Yalnız kalemim dinler beni,
Bir garip baş, bir avuç dua,
Yalnız Rahmanım anlar beni.

Okunur minarede ismim,
Merhum diye anarlar beni,
Bitti diye dünya nasibim,
Bir kefene sararlar beni.

Osman Güngör