Ömür Dediğim Şiiri - Mesut Çiftci 2

Toprak damlı kerpiç bir evde açtım gözlerimi dünyaya,
Önce toprağa karıştım sonra alıştım anlımdaki yazgıya.

Küçük yaşlarda yedim feleğin acı sillesini sarsıldım bende,
Ana, baba, hısım, akraba ya da dost bir yüz yoktu çevremde.

Kuşkusuz bilirim ki yalnız doğdum ve elbette yalnız öleceğim,
Doğum ile ölüm arasındaki demde hep mi yalnızlık çekeceğim?

Kaderin sofrasında payıma düşen arsız bir yalnızlık olsa da,
Bir zamanlar hayallerim vardı yüreğimin kuytusundaki kasada.

Kimseciklere vermedim bu kasanın anahtarını sır misali sakladım,
Zaten bu anahtarı talep eden de yokmuş elbet bu hale de şaşmadım.

Ne gördüm ki bu yalan dünyada, neresinden ne talep edip isteyeyim?
Hangi yolun hangi kıvrımına oturayım da gönlümdekini bekleyeyim?

Uzun yollarda ve tükenmez yıllarda yitirdim benliğimi gün ve gün,
Ne gelin var ne de güvey; hayat denilen bu şenlik nasıl bir düğüm?

Öküz öldüren hasretlerde ziyan edilen bu ömür acaba benim midir?
Yoksa bu taşlı dikenli dik yokuş yalnızca benim kaderim midir?

Keşke hiç doğmasaydım diye haykırsam isyan olur mu var edene?
Öyle bir ömür çizgisindeyim ki benden ve ömrümden giden gidene.

Nasıl ki toprak damlı kerpiç ev toprağa karışıyorsa zamanla virane,
Bende doğdum doğalı parça parça karıştım derde ve oldum divane.

Ne zaman ağız dolusu güldüm hatırlamıyorum ki şimdi yazayım,
Verin bana bir kazma ile kürek de kendi mezarımı kendim kazayım.

Çileden ve dertten gayrısını yazamaz oldum biliyorum şiirlerde,
Terk edilme ve yalnızlıktan başkası mı var ki yazayım zihinlerde.

Unutmadan yokluk ve yoksulluk da var bu garibin kaderinde,
Utanmadan nasıl bahsedeyim ki bu dertlerden her seferinde.

Ne kimse sever ne de kimse ister benim gibisini elbet bilirim,
Aynı kafiyeler belirirken zihnimde bende artık bir hayli bitkinim.

Nasıl ve nerede öleceğimi elbette bende bilmiyorum herkes gibi,
Belki toprak damlı kerpiç bir yapıda belki de hastanede sanki.

Bunca çileli yılın için de debelendikten sonra nerede ne fark eder ki?