Ömrümün son demi Şiiri - Murat Boztepe

Gölgesinde soldu gülüşüm zamanın, 
Ruhumda pas tutmuş harfler uyurgezer. 
Bir iç çekişin sığınağında saklanırım, 
Tenimde usulca kırılan hevesler… 
Ve sen, hep uzak, hep ince bir sızı.

Kalbim, artık duvarlara yazmaz seni, 
Mısralar yetim, imgeler kör bir dilde. 
İçimde bir yangın, külü bile narin, 
Yıldızsız geceler örülmüş üzerime… 
Sensiz her sabah, zamansız bir kış gibi.

Zamanın dizinde çökmüş bir nehirim, 
Suyum durur, çağlayanlar sessiz. 
Ahşap kokulu yalnızlıkla beslenirim,
Ve yokluğun, gümüş bir hançer gibi keskin. 
Her hatıra, bir nefesten daha derin…

Gözbebeklerim hüzünle donatılmış, 
Susmalarımda çürüyen baharlar var. 
Sana dair ne varsa içimde saklı, 
Ne unuturum seni, ne yazgımı yazar. 
Ben en çok sende kaldım, ey isimsiz bahar…

Bir dua gibi titreyen dudaklarımda, 
Sen hâlâ, o ilk bakıştaki kadar saf. 
Son demindeyim ömrün, bir gül sancısında, 
Şunu bil ki  sevdam, senden yana her taraf… 
Çünkü bendeki son sensin, ebedî  ve saf..