Ömrüm Bir Roman Şiiri - Yunus Kılıç Lamelif

Güz değdi bir kere canıma
Artık güneşten umutsuzum
Esen son hazan yelinden sonra
Bahar uğramaz oldu yapraklarıma
Mutsuzum ama
İsyan edemiyorum kaderime hayatıma
Pişmanlıktan çok
Kırgınlıklarım var benim
Her gülen yüzü
Dost zannettiklerim
Ve bir de
Kalbime ağır gelen o
Yüreğime gömdüklerim
Çocukluğumu özledim
Sadece oyun oynarken
İp atlarken
Seksek oynarken yorulurdum
Şimdi ise
Her nefeste bin ah eder oldum
Hayat bana her tokat attığında
Yavaş yavaş büyüdüğümü anlıyordum
Susuyordum
Ama ağlıyordum
Oysa gülen gözlerin vardı benim
Hatırladıkça
Çocukluğumu yaşatan
Yüreğimde sakladığım sevdiklerim vardı benim
..
Bazen dalıp dalıp gidiyorum kendimce
Dört Duvar mesken olmuş yorgun yüreğime
Biraz da
Yalnız kalmışlığımın hüznü var içimde
Can bedende yaa.. yaşıyoruz işte
Oysa çocukluğumda ümit ederdim
Ne güzel de hayallerim vardı benim
Masmavi gökyüzünün altında
Ellerimden tutardın benim
Omuzumda bir şefkat eli
Gözlerimde mutluluğun seli
Rüzgardan hızlı koşar
Kuşlardan daha yüksek uçardım
Ben ilk şiirimi.. Sevgi için yazmıştım
Ama ne bir sevgim oldu
Ne de bir sevenim
Hayattan fazla bir şey istememiştim
Biraz mutluluk olsun isterdim
Biraz da huzur
Geri Kalanına
İnan tahammül ederdim
Şimdi yorgunum ve güçsüz
Bir yanım ürkek bir yanım Öksüz
Yaşıyorum ben yaşıyorum
Ömrüm bir roman geçmişim ise Önsöz
..
Yunus kılıç LamElif 18 Aralık 2019