Oluruna Bıraktım Şiiri - Şeref Işı

Oturmuş Eylül’ü bekliyorum bir köşe başında
Gökyüzünde güzelliği tarifsiz bir hüzün
Ve bulutlar gri renge boyanmış,en usta ressamın fırçasından çıkmışçasına
Köşede duran simitçi kalan simitlerini sayıyor,her susam tanesine bin umut yükleyerek
Martılar kanatlarını süzdürürken deniz üzerinde,yüreğe ahenk katıyor
Az ileride küçük bir kız çocuğu belki ismi Eylül olan balonuyla oynuyor
Genç bir çift geliyor sonra banka oturuyor
Kızın elınde bir demet çiçek,gözlerinde gül yaprakları
Erkek ise mağrur ve sevgi dolu,kıza özlemle bakışları
Apansız aklıma geliyorsun,gözlerın,gülüşün ve o sevgi dolu yüreğin
Bir zamanlar beni seven göğüs kafesine sığmayan kalbin
Bak yine dertlendim,paketimde kalan son sigaramı da yakıyorum
Ağır adımlarla uzaklaşıyorum bu mutluluk tablosundan
Sanırım biraz fazla geldi,yüreğim yara aldı ayrılıklardan
Ben gökyüzünü sevdim en çok,kimse benden alamasın diye
Eylül’e aşık oldum yılda bir de olsa buluşalım diye
Neyse, gün geceye yaklaşıyor virane Dünya’m beni bekler
Ne şimal yıldızı kaldı gerıye,ne deniz üzerinde yakamoz
Hani sanki hayatım bir yaz boz
Bıraktım oluruna her şeyi,ne yağmur kaldı geriyer ne de bir parça toz