Ölümün Kardeşliği Şiiri - Hakan Karaduman

ÖLÜMÜN KARDEŞLİĞİ

Her gün aklımdasın, korkularımdan beslenen,

Beni kurtaracak umudumsun, son nefesimi alacak!

ÖLÜM…

Sürekli sinsice hayatımın içindesin, sonradan sızmadın, bilmiyorum

Çocukken korkutmaya başladın beni, nefeslerimin üzerine çökerek

Nefessiz kalışlarımın adı kabusmuş, oysa sen gelip geçermişsin yanımdan

Çocuk olmak

Korkunç yalnızlık,

Herkes her şey kocaman; ışık zayıf, gözlerim keskin, yakına odaklanmışım.

Bir gün:

Bilinmez bir evde, bir cam kenarı, bahçeye denk, uyurken yakaladın beni,

Pencerede karanlık yüzünle bir görünüp, bir de gitmemiştin…

Sonra yeniden ve yeniden…

Hiç gitmek bilmedin;

Huzursuz uykularımın içine iğrenç vahşilikle sızdın hep

Aniden, nefessiz kâbusum dehşet bir korkuyla can kenarında,

Sıratın tam ortasında, çıplak ayaklarımla, aşağıda gayya cehennemi,

Düşüp kurtulmak isterim, orada çıplak ayaklarımı keskin kılıçlardan keskin…

Terler içinde uyanırım, nefesime şükrederim, bana hayat üfler ruhun, ölüm!

Ne öldürmek ne de temas etmek değilmiş istediğin

Bir çocuğun içinde girip saklanmak, tüm gelecek zamanlara kozalar örmekmiş niyetin.
Annem korkmuş bendeki korkulardan

Aksakallı ermiş dedeye götürmüş

Daha çocuğum; dualar, dualar…

Sonrası dedenin yumuşacık tükürüğü dua sonrası.

Annem kaygılı, bu çocuk farklı

Tutar mı duaları?

Saçımın okşanması, yüzümde birkaç saf tükürük izleri

Dedenin ak sakalına gizlenmiş korku dolu gözlerim…

Eve doğru

Oradan çıktık, annem ve ben;

Annem beni takip eder adımlarımı değil,

Duaları…

Derken eve geliriz, dualar sonrası

Evimizin balkon duvarına sobe yaparım,

Yine aynı kabuslar, dev insanlar sakince yürüyorlar.

Annem üzülmesin diye, daha altı yaşındayken sevgi için;

Yalanlar söylemeyi öğrendim: tüm kötü olanların sevdiği dualar için.

….

Yeniden okunurdu dualar üzerime, yine de gidemedim huzura..

Huysuz ve yaramaz bir yılan gibi, uyumama izin vermezdin,

Huzuruna!

Sessizliği ve keyfiyle yüreğime saplanacakken, sürekli karabasan rüyalarımdaki kötü karakter,

Huzuruna!

Oysa gördüğüm sahnede sen bir cellat, bir canavar,

Uykularımda beni öldürürsün gece, her gece…

Kaç ben kaldı benden geriye…

İçim için; en derinine inemiyorum, biliyorum

En derinim kirlerle dolu, kendi cesetlerimi dahi gömemedim,

Kendim cesetlerimden daha pis kokuyorum…

Ölüm!

Ne zaman geleceğim

Huzuruna?

Koku değil

Körlük verir en ağır kokular,

Körüm,

En ağır kokuları koklayamam

Azıcık gül kokusu sızar burnuma

Kaçmış, günahkâr, laf dinlemez, ben günahkâr,

Çok zayıf ve zavallıyım, ne zaman geçeceğim huzuruna?

Usulca sokuluyor burnuma narin gül kokusu ve senden gelen

Onu da günahlarımla kirletiyorum…

Işık bana uzansa kirler dökülür cihana,

İzin ver geleyim!

Çok çaresizim…

…

Oysa sen kendine alıştırdın yavaş ve sakin

…

Kalanlarımın ağırlığını yüklerim omzuna yavaş yavaş…

Hayat, bana sunduğun anlar güzeldi, ama ben bencildim

…

Yükümü tanrı yüklenir benim yerime

Yeni bir yola doğru yürüyeceğim, yükümün sahibiyim,

Tek başıma umutsuzca herkesin yürüdüğü yalancı bir umutla

Aynı duaların kirlenmiş taşlı yollarında yürüyeceğim,

Bu kez

Sırf o korkunç günahlara sığınarak

Ama

O’nsuz.

Hakan Karaduman