Ölümün Beyaz Kaderi Şiiri - Ayşe Uysal

Ey! Aşk...
Katmer katmer dalgalanan ateş misali
Söndüremediğim kor oldun yüreğimde
Kaybedip birdaha bulamadığım diğer yarım,
Susmayan çığlıklarımsın bundan sonra
Bir peri masalından uyandırılmış gibi
SEVGİLİ...Ayrılığın acı şarabını elinden içmekte varmış

AH! Kabuslara açılıyor gözlerim geceleri
Zindanlara hapsedilip,kayboluyorum dipsiz kuyularda
Kahır ediyorum sensiz geçen her dakikaya
İki kat olmuş bedenimi alıp, gidiyorum
Ucu bucağı görünmeyen diyarlara

EY! YAR...
Tükeniyor kelimeler sen gelince dilimin ucuna
Susturamıyorum içimdeki mahşer kalabalığını
Teselli arıyor göz yaşlarım
SESSİZ ÇIĞLIKLARLA YAKARIYORUM ALLAH'A
Of! Umutsuzca bu bekleyişle bitirmeli
Bitirmeli, ayrılığın içimde yanan alevini

Anne kucağından zorla koparılarak
Öksüz kalmış bebeklerin ağlayışlarını
Duyuyorum akan gözyaşlarımda.
Çorak kalmış toprağın yağmura seslendiği gibi
EY! SEVGİLİ...Bende her yıldızlara baktığımda
Sana koşuyorum yalın ayak tüm saflığımla

Dualarım sabretmemi söylerken
Bir yanım ölümün acımasız gerçeğile savaşırken
Cehennem alevleri içinde yanıyorum, kor kor
AH! UMUTSUZCA YÜREĞİNE DOKUNDUĞUM! ...
AŞK HAYAL OLURKEN RUHUMDA,
Geceleri terk ediyorum bedenimi
Sol yanımda yalnızlığın vebali,
Elimde geçmişin izleri ile
Ölümün beyaz tozunu giyorum,
KADERİN UZUN AŞK GECELERİNDE...