Ölümüm Şiiri - Şenol Özcan

Ölümüm

Metan gazı boğulmaları, eşsiz.
Ölümün en illetidir herhalde.

Bir yumruk ki kursağımda; inmiyor, diz çöktürtüyor.
Metalik rengi parlak, azı dişler arasında sıkışan cümlemdin.
Kırıp döküp, yarıp — kan revanla çıkıverdin.

Annemle aynılan bakışlarım yanıltmasın seni.
Afyon olur öfkem; tüterse, zincirler kırılır, çarptığım duvarlar yıkılır.
Çekilmez bir illet olurum — öyleyim.

Aklım— sen çelik çomak oyunlarında kaldın.
Selası verileli çok oldu o oyunların.
Karınca yükü kadar hafifledin; taşınmaz oldun.

Git cenazeme; “merhumun nasıl olduğu” sorularına
ben biliyorum — nasıl olsa ne mal olduğumu…