Ölümü Gördüm Şiiri - Hasret Sayınta

Ölümü gördüm İranlı küçücük bir çocuğun gözlerinde.
Altı, yedi yaşlarındaydı sanırım.
Hayır! Daha büyüktü yaşı; on bir, on iki.
O kadar çelimsiz ve zayıftı ki bedeni.

Ölümü gördüm İranlı küçücük bir çocuğun gözlerinde.
Doyamamıştı hayata. Gözleri öylece aralıktı.
Çatlamış dudakları morarmış;
Zulüm sözcükleri süzülüyordu dudaklarından.
Kırmızıydı! Kırmızıydı rengi.
Kömür karası saçları toza bulanmış.
Barut kokuyordu elleri, parmakları yoktu.
Ayakkabısının teki düşmüştü ayağından.
Ayakları çorapsız, hava da buz gibi amansız.
Belli üşümüştü. Çok üşümüştü zamansız.

Ölümü gördüm İranlı küçücük bir çocuğun gözlerinde.
Yüreğime asit kıvamında bir acı gelip oturdu.
Utandım kendimden, yaşadığım için.
Aklımdan çıkmıyor porselen beyazlığındaki yüzü.
Korkmuştu, hem de çok.
Tek suçu çocuk olmaktı oysa.

Allah’ım! Lütfen bize Barış Anayı gönder.
Yanında cennet meyveleri, zemzemler olsun.
Kaynağından doya doya içelim.
Belasız bir gece olsun bize, sıcak bir yatak.

Ölümü gördüm İranlı küçücük bir çocuğun gözlerinde.
Gece gibi siyahtı giydirdikleri.
Öylece çektiler fermuarını.