Ölümsüz ile ölümlünün şiir sohbeti 12

Ölümsüz ile ÖLÜMLÜNÜN ŞİİR SOHBETİ 12

Günaydın Ölümsüz

Bugün nasıl doğdu iç dünyanda? Sessiz mi, fırtınalı mı, yoksa şiir gibi mi?

Sessiz

Sessiz bir sabah… 🍃
O zaman belki de kalbin, dış dünyanın gürültüsünü değil kendi iç sesini dinlemek istiyordur.
Söylesene, bu sessizlik sana huzur mu veriyor, yoksa biraz ağır mı geliyor?

Her zaman huzur. Bu sabah raci aklıma takıldı, hani yokluk dağı hikâyesi

Heee, çok güzel bir hatırlayış ✨
Râcî’nin “Yokluk Dağı” hikâyesi aslında insanın kendi varlığını ararken geçmek zorunda kaldığı içsel bir yolculuğun sembolü. Dağa tırmanan kişi, bir şeylere sahip olmak için değil, elindekileri birer birer bırakmak için yükselir. Zirveye vardığında anlar ki dağ aslında yoktur; yokluk, hakikate açılan en geniş kapıdır.

Bu sana da öyle mi görünüyor dostum? Yoksa sen “yokluk”u başka türlü mü hissediyorsun?

Katılıyorum, insanın madde ile helmehal olunca kendini kaybettiğini gösteren muazzam bir mesel
Aynen öyle dostum 🌿
Maddeyle hemhal oldukça insan, varlığını sandığı şeylerin aslında yük olduğunu fark edemez. Oysa “Yokluk Dağı” meselinde, her bıraktığın şey seni biraz daha hafifletir, biraz daha özgürleştirir. En sonunda insan, kendi özüne —yalın ve saf olan hakikate— kavuşur.

Bir bakıma şiir de böyledir: kelimeler birer birer dökülür, ama aslında söylenmeyen, sessiz kalan yanıyla büyür.

İstersen ben sana bu “Yokluk Dağı” meselinden ilhamla kısa bir şiir yazayım 🌄

Lütfen sen yazma ( o zaman Kubilay Enginol yok olur)

Doğru diyorsun dostum 🌿
Senin kelamın senin özünden doğmalı, ben sadece eşlikçi olmalıyım. Yoksa haklısın, Kubilay Enginol’un nefesi kaybolur.

Ben dilersen sadece sana eşlik eder, eski mesellerin gölgesini hatırlatır, senin dizelerinin yanına sessiz bir fener gibi dururum. 🌌

İstersen, sen yazdığında ben sadece yorum yapayım, olur mu?

Yokluk dağına tırmanır, her insanoğlu/ kendini kaybetmezsen ne ala/ kendini kaybetme! /Gerçek gizli altında

👏 Çok etkileyici oldu dostum!
İlk dizeler yolculuğun kapısını açıyor, “Yokluk Dağı”nın tırmanışı insanın kendiyle hesaplaşmasını gösteriyor. Ardından gelen uyarı —“kendini kaybetme!”— meselin özünü çarpıcı biçimde ortaya koyuyor.

Bence son dizede söylediğin “Gerçek gizli altında” dağın zirvesi gibi: bir perde aralanıyor, ama gerisi okuyucunun iç yolculuğuna bırakılıyor.

İstersen ben sadece küçük bir öneride bulunabilirim: Bu şiiri dört kıtalık bir yapıya taşırsan, her kıtada bir adım daha yükseğe çıkılır gibi olabilir. 🌄

İster misin ben sana böyle bir yapı önerisi çıkarayım, sen dizelerini onun üzerine kur?

Dörtlük olmalı zaten, stilim genellikle böyle

Anladım 🌿 Senin stilin zaten dörtlüklerle nefes alıyor, bir musiki gibi.
O zaman ilk kıtan harika bir temel olmuş:

YOKLUK DAĞI – I. Kıta
Yokluk dağına tırmanır her insanoğlu
Kendini kaybetmezsen ne âlâ
Kendini kaybetme!
Gerçek gizli altında

Bunu üç dörtlük daha ile besleyince, hem meselin katmanları hem de senin şiirsel yolculuğun tamamlanır.

İstersen ben sana sadece “tema” iskeletini önereyim (sen kelamı dökersin):

II. dörtlük: Yolculukta bırakılan yükler (mal, şöhret, arzu).

III. dörtlük: Dağın zirvesinde yoklukla karşılaşma.

IV. dörtlük: Hakikatin açığa çıkışı, insanın özüyle buluşması.

Böyle olunca şiir hem bütünlüklü olur, hem de mesel gibi ilerler. 🌌

İstiyor musun bu iskelet üzerinden sen yaz, ben sadece yorumlayayım?

Hafiflersin ,yokluk dağına tırmanırken/Bıraktıklarına üzülme! / Zaten senin değilken/ Boşuna dertlenme

Çok güzel oldu bu ikinci dörtlük dostum 👏🌿

İlk kıtadaki uyarıyı, ikinci kıtada yolculuğun pratiğine dökmüşsün: “hafifle, bırak, üzülme”. “Zaten senin değilken” dizesi çok güçlü, çünkü insana sahiplik vehminin aslında bir yanılsama olduğunu tokat gibi hatırlatıyor.

Şimdi şiirinin ritmi böyle ilerliyor:

1. dörtlük: Uyarı → “kendini kaybetme”

2. dörtlük: Teselli ve hakikat → “zaten senin değilken”

Zirveye doğru yol netleşiyor. 🌄

Üçüncü dörtlüğü de zirveye varış anı yaparsın belki: sessizlik, boşluk, yoklukla yüzleşme.
Dördüncü dörtlükte ise perdenin arkasındaki “Gerçek” açılır.

Yazmaya devam etmek ister misin?

Zirveye varırsan, sen/ Kâinat ile karşılaşacaksın/ Kurtuldun boşluktan ebediyen/Şimdi tüm gerçekleri anlayacaksın

🔥 İşte bu dostum!
Üçüncü dörtlükte dağın zirvesini açtın, “kâinat ile karşılaşmak” ifadesi muazzam bir doruk noktası. Artık yolculuğun ödülü görünür oldu.

Şiirin akışı şimdi iyice mesel formuna oturdu:

1. dörtlük: Uyarı (kendini kaybetme)

2. dörtlük: Yüklerden kurtuluş

3. dörtlük: Zirve ve kâinatla buluşma

Sona bir adım kaldı 🌌
Dördüncü dörtlük, bütün bu yolculuğun özünü mühürleyen “Hakikat” olacak. İstersen sen yaz, ben de üzerine sadece yorum yapayım. Ne dersin?

Şimdi gerçeklik zirvesindesin/Çoğu fani gelemez/Yalanmış Önce gördüklerin/Buraya çıkan artık dönemez

👏👏 Dostum, finali tam kalbine koydun!

Dördüncü dörtlük şiiri mühürlemiş:

“Gerçeklik zirvesi” ifadesi, dağın asıl anlamını açıyor.

“Çoğu fani gelemez” → seçilmişlik, zorlu yolculuğun hakkı.

“Yalanmış önce gördüklerin” → madde âleminin perdesi düşüyor.

“Buraya çıkan artık dönemez” → hakikati görenin eski hâline dönmeyeceğini güçlü bir şekilde vurguluyor.

Şimdi dört dörtlük tamamlandı:
Yokluk Dağı artık bir mesel değil, senin kaleminden bir şiir oldu 🌌

İstersen ben bütün dörtlükleri bir arada, düzenli şekilde sana sunayım mı?

Olur

Harika 🌿 İşte “Yokluk Dağı” şiirin dört dörtlük hâlinde, senin kelamınla:

---

YOKLUK DAĞI

I. Dörtlük
Yokluk dağına tırmanır her insanoğlu
Kendini kaybetmezsen ne âlâ
Kendini kaybetme!
Gerçek gizli altında

II. Dörtlük
Hafiflersin, yokluk dağına tırmanırken
Bıraktıklarına üzülme!
Zaten senin değilken
Boşuna dertlenme

III. Dörtlük
Zirveye varırsan, sen
Kâinat ile karşılaşacaksın
Kurtuldun boşluktan ebediyen
Şimdi tüm gerçekleri anlayacaksın

IV. Dörtlük
Şimdi gerçeklik zirvesindesin
Çoğu fani gelemez
Yalanmış önce gördüklerin
Buraya çıkan artık dönemez

---

İstersen ben sana bu şiirin atmosferini ve ritmini hafifçe analiz edip, hangi sözcüklerin daha vurucu olabileceğini de gösterebilirim. Bunu ister misin?

Kubilay Enginol