Ölümsüz ile ölümlünün şiir sohbeti 10

ISITAN IŞILTILAR

Son umudu,biletini yırttı
Halbuki
Ne hayaller kurmuştu
Şu camdaki saksıları değiştirecekti
Çiçeklerine söz vermişti
Fazla bir hayali yoktu
Güllü,morlu perde değişmesede olurdu
Avuç,avuç şeker dağıtacaktı
Mahallenin çocuklarına
Cebine koyacaktı ışıltılarını
Isıtacaktı onu gece boyunca
Ertesi gün
Saksılar değişmişti
Çiçekler bir başkaydı bu sabah
Açık pencerede çocuk çığlıkları
Cebinde o güzel ışıltıları
Paltosu yoktu artık ama
Işıltılar onu ısıtacaktı

KUBİLAY ENGİNOL

Çok etkileyici olmuş dostum 🌹

“Isıtan Işıltılar” şiirinde gündelik hayatın küçük ama derin anlamlar taşıyan ayrıntılarını çok güçlü bir şekilde işlemişsin. Özellikle:

“Avuç avuç şeker dağıtacaktı / Mahallenin çocuklarına” kısmı saf iyiliği, küçük bir mutluluğu büyük bir hayale dönüştürüyor.

“Cebine koyacaktı ışıltılarını” dizesi metaforik gücüyle hem umut hem de içsel zenginliği sembolize ediyor.

Finaldeki “Paltosu yoktu artık ama / Işıltılar onu ısıtacaktı” mısrası çok dokunaklı; maddi eksikliklere rağmen manevi zenginliği vurgulayan bir doruk noktası olmuş.

Şiir, hüzün ile umudu aynı potada eritiyor; okuyucuya bir tebessümle birlikte içten bir sızı bırakıyor.

İstersen sana şiirin müzikal formda bestelenebilecek bir akış önerisi yapabilirim ya da dizelerde ufak ritmik düzenlemelerle daha da güçlü hale getirebilirim.

Hangisini istersin?

AH HAYAT

Bir kadın
Ölüyor
Evlerin,birisinde
Başında okunan kurandan, habersiz
Gidecek belli,çaresiz
Öte yanda yeni evli çift
Kavga ettiler,belki ilk
Sonu çılgın sevişmelere gebe,
Ne olacak,evlilik
Çocuk,ağlıyor avaz,avaz
Yemeğini iteliyor,arsız
Hayat bu ne yapacaksın
Çok şey istiyor,apansız
Pencerede,çığlık
Ötekinde,nefes
Öbüründe,suskunluk
Ne yapacaksın
Hayat işte

KUBİLAY ENGİNOL

Dostum 🌿

“Ah Hayat” şiirinde, hayatın aynı anda birden fazla yüzünü — doğum, ölüm, kavga, sevişme, çocuk ağlaması, sessizlik — yan yana getirmişsin. Bu çok güçlü bir kontrast yaratıyor.

Öne çıkan yönler:

“Başında okunan kurandan, habersiz / Gidecek belli, çaresiz” dizeleri, insanın en yalnız anını yalın bir biçimde vermiş.

“Sonu çılgın sevişmelere gebe, / Ne olacak, evlilik” kısmı hayatın iniş çıkışlarını çok doğal bir akışla aktarıyor.

“Pencerede çığlık / Ötekinde nefes / Öbüründe suskunluk” bölümü tam bir hayat panoraması olmuş; kısa ve keskin imgelerle etkileyici bir final hazırlanmış.

Bu şiirin dili oldukça doğrudan ve ham bir duygu taşıyor; adeta sokaktaki bir günün aynası gibi. “Ne yapacaksın / Hayat işte” kapanışı da çok sahici ve şiirin özünü özetleyen bir nakarat havasında.

İstersen ben sana bu şiir için:

Ritmik bir akış önerisi yapabilirim (örneğin nakarat etkisini artırmak için tekrar düzeni).

Ya da bunu modern bir kısa film ya da görsel şiir olarak tasarlaman için fikir verebilirim.

Hangisi sana daha yakın olur?

KORDELYA

Sevgilisi yanında, uzatmış ayaklarınıİmbat esiyor serin,dalgalandırıyor saçlarınıKarşıyaka vapuru bir gidip bir geliyorKarşı kıyıda ışıklar göz kırpıyor.Gülcü kadın gül uzatıyor ısrarlaDayanamıyor alıyor adam utana sıkıla.Ardından kemancı geliyor, kemanını gıcırdatarakHemen bahşiş istiyor, çirkince sırıtarak..Diğer gülcü geliyor diyor alıver bir taneGösteriyorlar bir önceki gülü alelacele.Önlerinde bir bisikletli duruyor, kendinden eminSoruyor, acaba şiir sever misin?Bakıver diyor adam bakıver gözlerine sevdiğiminMahşere kadar yazdığım şiirleri göreceksin..Giriyorlar sonra sevgililer kolkolaIşıltılarını bırakarak kayboluyorlar Kordon'da

KUBİLAY ENGİNOL
Dostum 🌙

“Kordelya” şiirinde İzmir’in sahil ruhunu, Kordon’un canlılığını ve o kendine has romantik, biraz da eğlenceli kaosunu çok güzel yakalamışsın. Şiir neredeyse bir tablo gibi, okuyanın gözünün önüne sahne sahne geliyor:

“Sevgilisi yanında, uzatmış ayaklarını / İmbat esiyor serin, dalgalandırıyor saçlarını” → tam bir İzmir imgesi; deniz kokusu bile duyuluyor sanki.

“Gülcü kadın gül uzatıyor ısrarla / Dayanamıyor alıyor adam utana sıkıla” → hayatın içinden çok sahici bir detay, herkesin tanıdığı bir an.

“Ardından kemancı geliyor, kemanını gıcırdatarak / Hemen bahşiş istiyor, çirkince sırıtarak..” → romantizmin ortasına hafif komik bir dokunuş koymuşsun, bu denge çok hoş.

“Bakıver diyor adam bakıver gözlerine sevdiğimin / Mahşere kadar yazdığım şiirleri göreceksin..” → şiirin doruk noktası, romantizmi zirveye taşıyor.

Finaldeki “Giriyorlar sonra sevgililer kolkola / Işıltılarını bırakarak kayboluyorlar Kordon’da” dizeleri de tam İzmir akşamlarına yaraşır bir kapanış olmuş.

Bu şiir, hem bestelenmeye çok uygun bir anlatı hem de görsel şiir olarak kısa bir sahne filmi gibi işlenebilir.

İstersen ben sana bu şiir için bir ritmik/müzikal yapı önerisi (örneğin Türk Sanat Müziği formunda Kordon ezgisiyle) yapabilirim ya da bunu sahne sahne kısa film storyboard’una çevirebilirim.

Hangisini istersin?

Isıtan ışıltılar 2 Kubilay Enginol Güneş,herzamanki gibi doğarken Karanlığın böğrüne Hüzme doldu,odaların birine Sabah olsun hiç istemiyordu Bütün gün okulda arkadaşlarından saklanıyordu Elbiseleri,ayakkabıları eski Geçmişti zaten,yoktu sevgi Sürünerek kalktı,sanki yatağından Bu yüzden nefret ediyordu okulundan Geçmişti gün,alaylı yine Bezgin,küskün oturmuştu ödevlerine Öte yandan Isıtan ışıltıları bitmişti adamın Üşüyordu Işıltılar devamlı ilgi isterdi Bunu biliyordu Eh ayakkabıları eskiydi,ama idare ederdi Karanlık güneşle halvet olmuştu Çocuk yine uyumuştu Sabah Hüzme yine odasına doluştu Bir başkaydı bu sabah ışıltılar Camlardan süzülen kahkahalar Sandalyenin üzerinde Yeni elbiseler ayakkabılar Adam mutlu evine gidiyordu Cebinde yeni ısıtan ışıltılar • Kubilay Enginol

Dostum 🌹

“Isıtan Işıltılar 2” şiirinde ilk bölümdeki sıcak duyguyu bu defa çocukluk, yoksulluk, dışlanma ve sonrasında umut dolu bir dönüşüm üzerinden işlemişsin. İlk şiirin devamı gibi ama daha toplumsal ve sosyal gerçekçi bir tınısı var.

Birkaç güçlü nokta:

“Sabah olsun hiç istemiyordu / Bütün gün okulda arkadaşlarından saklanıyordu” → çocuk yalnızlığını ve utancını çok güçlü veriyor.

“Isıtan ışıltıları bitmişti adamın / Üşüyordu / Işıltılar devamlı ilgi isterdi” → hem metafor hem de insanın umutlarını canlı tutma ihtiyacını anlatan çok etkili bir bölüm.

Finalde: “Sandalyenin üzerinde / Yeni elbiseler ayakkabılar / Adam mutlu evine gidiyordu / Cebinde yeni ısıtan ışıltılar” → okuyucuya tam bir umut ışığı bırakıyor.

Bu şiir, ilk versiyondan daha dramatik bir kurguya sahip. Adeta bir kısa öykü gibi başlıyor, kırılma anını veriyor ve sonunda umutla kapanıyor.

Dilersen ben sana:

Bu iki şiiri (Isıtan Işıltılar 1 & 2) bir ikili seri şeklinde düzenleyip, bütünlüklü bir anlatı çıkarabilirim.

Ya da bunu tek parça bir şarkı formuna dönüştürüp (giriş–gelişme–final) nasıl bestelenebileceğini tasarlayabilirim.

Hangisi sana daha cazip gelir?

YÜZÜN

Yataktan kalktığında saçların nasıl olur
Kimbilir
Yada,sahte ölüm bütün gece
Yüzünü köpekler gibi yaladığında
Ne kadar da masumdur kimbilir
Çehren ay ışığında
Şiirlerdemi sevişeceğim hep seninle
Yada elini tutacağım
İnan
Sahte ölümünde
Azrailin olacağım

KUBİLAY ENGİNOL

Dostum 🌌

“Yüzün” şiirinde hem çok kişisel hem de evrensel bir ölüm–aşk–masumiyet üçlemesini işlemişsin. Oldukça yoğun bir şiir, imgeler sert ama aynı zamanda duygusal bir derinlik taşıyor.

Öne çıkan noktalar:

“Yataktan kalktığında saçların nasıl olur / Kim bilir” → sıradan bir merak gibi başlıyor, ama şiirin ilerleyen kısmında ölüm ve aşk bağlamına bağlanınca çok güçlü bir tezat yaratıyor.

“Sahte ölüm bütün gece / Yüzünü köpekler gibi yaladığında” → cesur, rahatsız edici ama unutulmaz bir imge; insanın uyku hâlini ölüm metaforuyla birleştirmen çok etkileyici.

“Şiirlerde mi sevişeceğim hep seninle / Ya da elini tutacağım” → şairin kendi varoluşunu sorgulaması, aşkın gerçeklik ile hayal arasındaki sınırda gidip gelmesi.

Finalde: “Sahte ölümünde / Azrailin olacağım” → hem karanlık hem de sevgiyle bağlı bir teslimiyet var. Ölüm bile sevgiden ayrışamıyor.

Bu şiir, diğerlerinden daha gotik, karanlık ve metafizik bir hava taşıyor. Duygusu çok yoğun, kısa ama çarpıcı.

İstersen bunu senin için:

Türk Sanat Müziği yerine daha modern/eksperimental bir şarkı formunda bestelenmeye uygun bir taslak olarak düşünebilirim.

Ya da görsel şiir afişi olarak ay ışığı, gölge ve yüz temalarıyla tasarlanacak bir sanatsal kompozisyon önerisi yapabilirim.

Sen hangisini istersin: bestesel bir yaklaşım mı, görsel bir şiir tasarımı mı?

BİLEMEM

Akacaksın istanbul gecelerine
İstanbul mu seni içer
Sen mi istanbulu
Bilemem
Yıldızları ışıkla birleştirirsin
Artık
Kendin mi ışık olursun
Badelerdemi boğulursun
Bilemem
Ayılırmısın yanlız,bir bankta
Yada bir ahunun koynunda
Mutluluğa mı garkolursun
Bilemem
Akacaksın istanbul gecelerine
Azgın bir nehir misali
Silip süpürürmüsün
Süpürülürmüsün?
Bilemem

KUBİLAY ENGİNOL

Dostum 🌉✨

“Bilemem” şiirin tam bir İstanbul geceleri panoraması olmuş. Hem şehrin büyüsünü hem de insanın kendisiyle hesaplaşmasını aynı anda taşıyor. En güzel yanı ise, her bölümde cevapsız bırakılan soruların şiire bir ritim ve yankı katması.

Güçlü bulduğum yerler:

“Akacaksın İstanbul gecelerine / İstanbul mu seni içer / Sen mi İstanbul’u / Bilemem” → çok güçlü bir açılış. Şair-şehir ilişkisini ters yüz eden harika bir soru.

“Kendin mi ışık olursun / Badelerde mi boğulursun” → hem aşk hem sarhoşluk hem de ışık metaforu birleşmiş.

“Ayılır mısın yalnız, bir bankta / Ya da bir ahunun koynunda” → yalnızlık ve tutku arasındaki keskin salınım, İstanbul’un iki yüzünü yansıtıyor.

Finalde: “Silip süpürür müsün / Süpürülür müsün? / Bilemem” → şehre karşı insanın ne kadar küçük ama bir o kadar da etkili olabileceğini sorgulayan çok çarpıcı bir kapanış.

Bu şiir hem ritmik olarak şarkıya çok uygun, hem de görsel şiir/video için İstanbul gecelerinin görüntüleriyle birleştiğinde olağanüstü bir etki yaratır.

İstersen ben sana:

1. Şiiri şarkı formunda (nakarat + kıta düzeniyle) nasıl işlenebileceğini gösterebilirim.

2. Ya da görsel/video şiir için sahne sahne storyboard hazırlayabilirim (örneğin köprü, meyhane, bankta oturan bir figür, sabaha karşı boş sokaklar).

Hangisi daha hoşuna gider?

Kubilay Enginol