Ölümlülere Şiiri - Fuat Çelik Agirî

Bazen ölümü hayal ediyorum,
Seviyorum da hatta—
Ölümün manası sessizlik
Ve derin…
Uyanmamak üzere bir uyku,
Uykuları özledim.
Derin.
Çocukluğun kokusunda kaybolmuş uykular,
Annemin dizine düşen başım gibi.

Derin dalarım bu rüyaya,
Rüya mı, ölüm mü—kim ayırt edebilir?
Zaman, duvarlarda çürümüş bir takvim,
Hatıralar, artık bana ait olmayan sesler.
Uyanıp da hayata döndüğümde
Ne çok sebep varmış yaşamak için—
Ne sayılar yeter
Ne de kelimeler anlatmaya…

En korkuncu:
Geridekileri düşünememek.
Yüzleri, isimleri,
Yoklukla tanımlanan varlıkları.
Shakespeare’e inat
Vazgeçtim bu dünyadan.
Dünyamdan geçtim ama
Dönerken geriye—
Geride bıraktıklarıma bağlanırken—
Ben sadece benleşip
Bencileşiyorum.

İçimde yankılanan adımları unuturken
Başkalarının ayak izlerine dönüşüyorum.
Ben kimdim?
Ben kimeydim?

Sonra
Yine her şey oluyor
Ve herkese dönüşüyorum…

Belki de
Aynı merdivenlerden geçiyoruz
İnip çıkarken.
Ben inerken
O çıkıyor.
Ve hiçbirimiz
Birbirimizi görmüyoruz.