Ölüme Sevdalı Yoksulluk Şiiri - Özgür Mutlu

Bir nefes gibi karanlık, içimize dolan,
Yoksulluğun sevdası, yürekleri yoran.
Gökyüzünde yıldızlar, hayalleri saklar,
Ama bizde umutlar, kaybolmuş, yanan.

Yıkık duvarlar ardında, sessiz çığlıklar,
Gözyaşlarıyla sulanan, umutla boyanır.
Bir kuru ekmek peşinde, koşan ayaklar,
Ölüme sevdalı, yoksulluğun canı yanar.

Kim duyar bu sessiz çığlıkları,
Karanlıkta kaybolmuş, yetim bakışları?
Her gece bir yıldız daha düşer yere,
Yoksulluğun sevdası, yürekte yara açar.

Fakat bil ki karanlık, bir gün dağılır,
Her yoksulun kalbinde, bir umut ışığı kalır.
Ölüme sevdalı yoksulluk, yok olur gider,
Ve sonunda her acı, sevgiyle dirilir.
.