Ölüme Düşen Cemre Şiiri - Abdulkadir Çakmak

Ekim ayında doğmuşum.
Günlerden pazar,
Gün geçtikçe derinleşen bir mezar.
Hazan mevsimi işte.
Yapraklar dökülürken,
Doğa ölürken,
Ben hayata tutunmuşum.
Bebekliğimde kışı gördüm.
Eksi dereceli günler.
Buz gibi soğuk geceli günler.
Bekle ki bahar gelsin.
Kundağım ısınsın, ben ısınayım.

Bekle ki
Titreyen gönüllere cemre düşsün.
Havaya düşsün,
toprağa, suya düşsün
Çiçekler açsın, doğa canlansın.
Güneş gülsün gül yüzüme.
Toprak buharlaşsın, doğa ben gibi koksun.
Ben doğa gibi...

Kar suları yıkasın beşiğimi,
Kırk ikindi yağmurları ile ıslansın yüreğim.
Ben annemin gönlünden tutayım, o benim ellerimden tutsun.
Bir cemre gibi benim ömrüme düşsün diye bekledim.
Ecel terleri dökerken buldum ben anne mi?
Uzandım sinesine, tutundum ruhundan.
Her gece çaldım onun melek uykusundan.
Ben ağladım o ağladı.
Ben sustum,o hep ağladı.
Nerden bilirdim.
Cemre diye beklediğim, son güz günüymüş.

Hazan mevsimi düşen cemre,
Başlamadan biten ömrümü bölüyordü
Toprağa düşmeden, toprak oluyor,
Havaya düşmeden, bir melek olup uçuyordu.
Ve o cemre bir ikindi vakti ölüyordu.
Gözünde iki damla yaş,
gönlünde büyük bir acı
Ve ardında kocaman bir ateş topunu kucağıma bırakarak gidiyordu.
Ya pişirirdi o ateş topu beni.
Yada yakar kavurur.
Beni de öldürürdü.