Ölüme Dair Şiiri - Vildan Ertuğrul

Titrek ellerim sardı vücudumu
Yok başka tesellicisi.
Kendi söküğünü dikemese de
Yılgın terzi,
Düşünce iş başa
Çaresiz yakıyor sobasını ihtiyar,
Titrek ve yorgun elleriyle.
Ve ısınıyor
Ve ısıtıyor yıllarını bir bir,
Ama buruk.
Dışarıda kar var, ayaz var
Biraz da yıllanmış hatıraları var;
İri kar tanelerinin derinliklerinde.
Yine onlarla baş başa
Kulaklarında çocuk cıvıltıları,
Burnunda geveze bahar kokuları.
Gözleri o masum aralıklarda.
Gözleri dalmış
Yoldaş gözlüklerinin üstünden yine.
Belki de son beyazlara…

Sevgiliye kavuşmaksa ölüm
ve tatmışsa en sevgili ölümü,
öldürerek hasretini.

Gel ey ölüm,
sen de gel,
bu kez firkatimi gömerek toprağa,
bu kez rahmet yağmurlarıyla,
bu kez güle sarılmış toprak kokusunda…