Ölüm Uykusu Şiiri - Yusuf Gül Gezgin

ÖLÜM UYKUSU

Yüreğimden bu acılar bir daha silinmez
Ömrümün yazgısı bir türlü bilinmez
Bu fani dünyada yüzüm hiç gülinmez
Çıldırıp naralar atasım gelir

Hangi yola doğru boşa gideriz
Hangi gönüllere derman ederiz
Biz bu dünyaya ne diye geliriz
Kahredip feleğe çatasım gelir

Gönlümde her acı birbiriyle kaynaşır
Gözümde umutlar bak yine ağlaşır
Bütün dertler sanki bana bağlaşır
Şeydaa bülbül gibi ötesim gelir

Biz ne ettik tüm cefalar bize mi
Nazara mı geldik yoksa söze mi
Çözülmüyor şu dünyanın gizemi
Sırrını ateşte yakasım gelir

Sahte sevdalar içimde ağlasın
O yalan dünyayı yerden dağlasın
Kalbim yarasını kendi bağlasın
Sızıp sokaklarda yatasım gelir

Bir tatlı söz dahi dinlemedik
Gönlümüzü boşa yola salmadık
O büyük sevdadan payımızı almadık
Ölüm uykusuna giresim gelir

Bu yolda umudum, güvencim kırıldı
Gönlümde ne varsa bir bir sürüldü
Sanki bu canıma bir zehir verildi
Bir daha dönmemek için gidesim gelir

Gezgin der ki bu dert bana çok gelir
Gönlümden her geçen bir yara deler
Yalan dünya bana çok boş eler
Sonsuz huzurda bir uyuyasım gelir

YUSUF GÜL (GEZGİN)