Ölüm sonbaharda Şiiri - Zekeriya Terzioğlu

Güller mahzun ve de kesif,yudumlarken hazanını hayatın,
Yapraklar biçare ve de mazlum,yaşıyorlar acısını firakın.

Kuşlara bir bak,bir daha,onlarda senin için ağlıyor,
Kızıla bulanmış gökyüzü,ne olur terketme diyor.

Ruhumun gül bahçelerinde,hayalin dolaşıyor yine her baharda,
Sen tende gülşen,sen yine bende,kaybolursun her sonbaharda.

Bazen kızgın ve gaddarane,senden uzak bir haletle,
Minicik yüreğinde çağlıyor kinin,yapmacık bir nefretle.

Gidişin geldikçe aklıma yine son buluyor umutlar,
Hüznün sarıyor her yeri,nemleniyor bulutlar.

Şimdi geride bir kırık tebessüm ve de ağlayanın var,
Nerelerdesin şimdi sen,söyle de geleyim yar.

Buralar olmuyor sensiz,buralar her baharda kış,
Hasretin dağlıyor bedenimi nakış nakış,

İstersen hiç sevme,istersen nefret et benden,
Lakin geri dön,sen yine tende,ben ise bendeyken.

Ölüm çalıyor kapımı,hayalin canlanıyor kapımda,
Azrail alsa şu canımı,sevdan zulmetmese heranda.

Yankılanan ismimi duyacak,gözlerini kısacaksın düşünürek,
Ben senden kopamayacağım yine,kabrime inene dek.

Ha bir metre yukarıda ha bir metre aşağıda,
Gözyaşların dökülmeyecek ki üzerime,o sonbaharlarda.

Çürüyecek beden gün be gün,lakin kalbim çürümeyecek,
Sevdam can bulacak o gün,sevgin kalbimden gitmeyecek.