Ölüm, ölüm dediğiniz

Ölüm, ölüm dediğiniz, böyle güzel birşey miydi?
Şu sevdalı delikanlı, yarin elinden kefen giydi.
Sevdanın uğruna göğsüne, acıdan güller dizdi.
Bir of çekti öylesine, bir türkü söyledi içli.
Kapandı yollar, sevdanın acısı yüreğinde gizli.

Kör bıçak gibiydi, yarin sözü yüreği biçti.
Gönül doydu aşk şarabına, çünkü hüzün şarabı içti.
Sevemez bir daha gönül, yarin kokusu üzerine sindi.
Tutuşturdu tütünü, bir türkü mırıldandı, oldukça hisli.
Kulağında yankılandı, annesinin söylediği ninni.
Bir masal gibiydi hayali, ama sonu kötü bir filmdi.
Kendi eliyle, kefenini dikti.
Buydu, yarin ona sunduğu giysi.
Gözünün yaşını, yarin verdiği mendille sildi.
Astı ipi tavana, çıktı sandalyeye omuzunu silkti.
Vurdu tekmeyi, kendi canını kendi aldı.
Ama esasen, yari onu öldürüp gitti.