Ölüm, Nikomedya' da Şiiri - Mustafa Çetin

O günah yolculuktan sonra baktım semaya
Bir bekar odasında sanki sararmış döşek
Loş ayın kirlettiği darmadağın bulutlar
Kalbime diken diken acı hüzmeler katar

Gece, bir dilenciler evinde paylaşılır
Grinin en küflü ve güngörmemiş tonları
Kefen rengi duvarlar, umutsuzca kapışır
Özbeöz varlığımdan çalınmış gölgeleri

Gölgeler birer derviş, vatanları gurbette
Gölgeler, ılık ılık akan kanı ışığın
Gölgeler ayırdetmez, herkesi dinlemekte
Kibirli aynalar değil, senin dert ortağın

Dev birer asma köprü, ölüm sahillerine
Soğukkanlı amalar, darağcı çınarları
Kupkuru yaprakları, sanki el yordamiyle
Bir beni yokluyor, bir de ıslak sokakları

Ufuklarla prangalı ağır aksak katarlar
İliklerimden kayar, Ağustosun sesiyle
Önümde, sanki ayrı yerlere hasret raylar
Gözlerimi dondurdu, Nikomedya hüzniyle

(30 Ekim 2000)